ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ
ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ
Το πρώτο σημαντικό
γεγονός που μου συνέβη είναι ότι η αδερφή μου η Ράνια έκανε ένα
αγοράκι. Ύστερα βαπτίσαμε το μωρό της αδερφής μου και το βγάλαμε
Φώτη.
Μετά από μέρες έμαθα ότι η αδερφή
μου η Πετρούλα πήρε το πτυχίο της στις Πολιτικές Επιστήμες.
Και η αδερφή μου η Βασιλική μας
είπε ότι θα πάει σε σχολή Καλλιτεχνικών Κοσμημάτων, δηλαδή θα
σχεδιάζει κολιέ, δακτυλίδια και άλλα πολλά.
Το καλοκαίρι μου συνέβη κάτι που
με έκανε να μη χαίρομαι. Ήμασταν στη θεία μου εγώ, οι αδερφές μου,
η μαμά μου και οι κόρες της θείας μου. Κάποια στιγμή ανέβαινα στη
σκάλα του σπιτιού με ένα ποτήρι στο δεξί χέρι και ένα στο
αριστερό. Καθώς ανέβαινα τα σκαλιά, γλίστρησα και έπεσα κάτω, σπάν
τα ποτήρια και έκοψα τα δύο δάχτυλά μου. Πήγα στο Κέντρο Υγείας
και είπαν ότι θα κάνω ράμματα στο δάχτυλό μου. Εγώ έπαθα πανικό.
Ποτέ δεν είχα κάνει ράμματα στη ζωή μου. Όταν μου έραβε ο γιατρός
το δάχτυλό μου, πονούσε πάρα μα πάρα πολύ και λίγο σα να έκλαψα.
Μετά δεν μπορούσα να γράψω και σταμάτησα τα Αγγλικά.
Ηλιάδου Χριστίνα(Ε΄ Τάξη)
* * *
Αυτή τη χρονιά μου συνέβησαν πολύ
όμορφα και χαρούμενα γεγονότα. Όμως το πιο σημαντικό ήταν που πήγα
διακοπές στη θάλασσα με τη θεία μου, το θείο μου και τη μικρούλα
ξαδέλφη μου, τη Δέσποινα. Ήταν πέντε φανταστικές μέρες. Δεν πήγαμε
πολύ μακριά, αλλά σημασία είχε το πώς πέρασα. Κοιμόμουν αγκαλιά με
την ξαδελφούλα μου και τη θεία μου και αυτό ήταν πολύ ωραίο
συναίσθημα για μένα. Ξεκινούσαμε την ημέρα μας με ένα πρωινό
μπανάκι, έπειτα πηγαίναμε για πρωινό και για χυμό και μετά καμιά
βόλτα. Πηγαίναμε συχνά σε ένα τεράστιο υπαίθριο παιδότοπο,
παίζαμε, κάναμε ραλάκια (πίστα καρτ). Ήταν τέλεια! Αυτό μου έχει
μείνει έντονα μες στο μυαλό μου ως το πιο σημαντικό γεγονός της
χρονιάς που μας πέρασε. Εύχομαι και αυτό το χρόνο να τον περάσω
όπως τον προηγούμενο. Επίσης να είναι και αυτός ο χρόνος γεμάτος
από ευχάριστα γεγονότα.
Ιωαννίδου Ελένη (Ε΄ Τάξη)
* * *
Στις 29 Ιουνίου
2005 έπεσα από το ποδήλατο και χτύπησα στο κεφάλι. Οι γονείς μου
με πήγαν στο νοσοκομείο όπου, μετά από εξετάσεις, οι γιατροί είπαν
ότι έπρεπε να μεταφερθώ με το ασθενοφόρο στη Θεσσαλονίκη, στο
νοσοκομείο «ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ». Εκεί έμεινα μια εβδομάδα. Οι γιατροί ήταν
καλοί και μου είπαν ότι ευτυχώς δεν είχα χτυπήσει σοβαρά και να
προσέχω.
Σαββίδης Νίκος (Ε΄ Τάξη)
* * *
Σπουδαίο γεγονός
για μένα ήταν που στις 20 Μαρτίου έκλεισα τα 10 χρόνια κι έκανα
ένα μεγάλο πάρτι στο κλαμπ της γειτονιάς μου. Μαζευτήκαμε όλοι οι
συγγενείς και οι φίλοι, κόψαμε την τούρτα μου, φάγαμε και χορέψαμε
μέχρι αργά το βράδυ.
Επίσης σπουδαίο γεγονός ήταν, όταν
γράφτηκα στη μικρή ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας, γι’ αυτό και
είμαι πολύ ευχαριστημένος.
Φωτιάδης Σωτήρης (Ε΄ Τάξη)
* * *
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς βρήκα το
δώρο του Αι – Βασίλη, ένα
Playstation
2.
Το καλοκαίρι
παρακολούθησα το τουρνουά ποδοσφαίρου που έγινε ανάμεσα σε
παιδικές ομάδες της Ελλάδας και της Κύπρου.
Έκανα τις ωραιότερες καλοκαιρινές
διακοπές στο όμορφο νησί των Επτανήσων, τη Λευκάδα.
Έγινα μέλος της παιδικής ομάδας
ποδοσφαίρου του Ριζού.
Στους βαθμούς του Α΄ τριμήνου
πήρα σε όλα τα μαθήματα 10.
Φωτιάς Κώστας (Ε΄ Τάξη)
* * *
Το Φεβρουάριο βαφτίσαμε το μικρό
μου αδερφό.
Τον Ιούνιο πήρα το
απολυτήριο της Δ΄ τάξης με Άριστα.
Τον Ιούλιο έφυγα για πάντα από την
Καστοριά και ήρθα να μείνω στο χωριό μου.
Το Σεπτέμβριο γύρισα πάλι στο
παλιό μου σχολείο.
Το Δεκέμβριο πήρα τους πρώτους
βαθμούς της Ε΄ τάξης, όλα Άριστα.
Τα δώρα για τις γιορτές των
Χριστουγέννων που μου έφεραν ήταν πολλά και όμορφα.
Φωτίου Χριστίνα (Ε΄ Τάξη)
* * *
Πάντα ήθελα έναν υπολογιστή,
δηλαδή όχι από τότε που γεννήθηκα αλλά από τότε που άρχισα να
χρησιμοποιώ. Μια μέρα του 2004 ο θείος μου ο Στάθης μου είπε πως
θα μου έδινε τον υπολογιστή του. Εγώ χάρηκα πάρα πολύ.
Ανυπομονούσα πάρα πολύ.
Τη νύχτα που έφευγε το 2004 και
ερχόταν το 2005 κόψαμε τη βασιλόπιτα και το φλουρί έτυχε σε μένα.
Εγώ ευχήθηκα να είναι ωραίο το 2005 αλλά και να ερχόταν γρήγορα ο
υπολογιστής μου.
Την επόμενη μέρα με ξύπνησε ένα
τηλεφώνημα. Το σήκωσε η μαμά μου. Μόλις τελείωσε, ρώτησα ποιος
ήταν αλλά δε μου είπε. Μετά από λίγα λεπτά χτύπησε η πόρτα. Μόλις
την άνοιξα, είδα το θείο μου και τον υπολογιστή. Τελικά στο
τηλέφωνο ήταν ο θείος μου που ήθελε να μου κάνει έκπληξη και γι’
αυτό δε μου είπε η μαμά ποιος ήταν. Συνδέσαμε τον υπολογιστή και ο
θείος μου μου έδειξε πώς τον ανοίγουν. Εγώ είπα πως ξέρω και με
άφησε να παίξω.
Έπαιζα αρκετές
εβδομάδες με τον υπολογιστή αλλά, όπως όλα τα παιδιά έτσι κι εγώ,
άρχισα να βαριέμαι. Από όλο αυτό πήρα ένα μάθημα. Να έχω υπομονή,
γιατί αυτό που ανυπομονώ να μου φέρουν θα το βαρεθώ και δε θα
ασχολούμαι πολύ μαζί του.
Χαραλαμπίδης Λευτέρης (Ε΄ Τάξη)
|