ΑΓΝΩΣΤΕΣ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ  ΄21 – Θ. Κολοκοτρώνης Όταν γινόταν η μάχη στα Δερβενάκια, που κατέληξε στην ήττα του τουρ­κικού στρατού, ένας νεαρός τσοπάνος καθόταν λίγο παραπέρα. ακουμπι­σμένος στην γκλίτσα του και παρατηρούσε την μάχη. Τον βλέπει ο Κολο­κοτρώνης και του λέει: -             Τι στέκεσαι και βλέπεις και δε πάς να πολεμήσεις και συ βρε Έλληνα; -              Δεν έχω όπλο, καπετάνιο, απάντησε ο τσοπάνος. -             Έχεις τη γκλίτσα σου! Όπλο είναι και αυτή! Άντε πήγαινε να νικήσεις κάνα Τούρκο,  να πάρεις το όπλο του και τη στολή του και να ντυθείς, επέ­μεινε  Κολοκοτρώνης. -             Τρέχω αμέσως, καπετάνιο, απαvτά ζωηρά ο τσοπάνος και κουνώντας την γκλίτσα του τρέχει και ανακατώνεται  με τους πολεμιστές. Το ίδιο βράδυ ο νεαρός τσοπάνος. καλοντυμένος και οπλισμένος έρχεται και στέκεται επιδεικτικά και καμαρωτά μπροστά στον Κολοκοτρώνη: -             Ποιός είσαι εσύ, βρε Έλληνα; τον ρωτά  εκείνος. -             Καπετάνιο, δεν με γνώρισες;  Εγώ ο τσοπάνος είμαι που με έστειλες το μεσημέρι να πολεμήσω με την γκλίτσα μου και έκανα όπως μου είπες. Νίκnσα τους Τούρκους και αρματώθηκα! απάντησε όλο  υπερηφάνεια το τσο­πανόπουλο.   Άλλη μια άγνωστη ιστορία. Καταδιωκόμενος από τα κυβερνητικά στρατεύματα στον εμφύλιο πόλεμο του 1825, ο Κολοκοτρώνης στάθηκε να ξεκουραστεί κάτω από μια καρυδιά και μονολογούσε λυπημένος: - Τι έχεις, καρυδιά μου, και παραπονιέσαι μη σε πετροβολάνε τα παιδιά; Είναι, γιατί έχεις τα καρύδια!   Ακόμα ένα περιστατικό από τη ζωή του Κολοκοτρώνη: Κάποτε φιλοξένησε εν γνώσει του το φονιά του αδερφού του, που νόμιζε ότι δεν τον ήξερε ο Γέρος. - Παιδί μου, του λέει η μάνα του, δίνεις να φάει ψωμί ο φονιάς του παιδιού μου; - Σώπα μάνα, είπε ο στρατηγός, αυτό είναι το καλύτερο μνημό­συνο του σκοτωμένου.   Αυτά είναι μερικά μόνο μικρά περιστατικά από τη ζωή του μεγάλου στρατηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη Η πονηριά, η αποφασιστικότητα και το πάθος καθώς και η αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων ακόμα και με χιούμορ, συνοδεύουν τον ηρωισμό των Ελλήνων στο πεδίο της μάχης. Παρασκευαΐδου Μαρία (Ε΄ Τάξη)   Η ΑΦΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΦΛΟΓΑΣ Την Πέμπτη 25 Μαρτίου έγινε η αφή της ολυμπιακής φλόγας στην αρχαία Ολυμπία. Πλήθος κόσμου παρακολούθησε την τελετή από κοντά αλλά και πολλά εκατομμύρια σ’ όλον τον κόσμο από τις τηλεοράσεις τους. Πότε όμως ξεκίνησε να γίνεται αυτή η τελετή; Στα 1936 οι Διεθνείς Ολυμπιακοί Αγώνες εμπλουτίστηκαν με μια λαμπρή αρχαιοπρεπή τελετή. Τότε, για πρώτη φορά, με την ευκαιρία της ΧΙ Ολυμπιάδας ανάφτηκε στον ιερό χώρο της Ολυμπίας η ολυμπιακή φλόγα και μεταφέρθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου. Η τελετή αυτή καθιερώθηκε από τότε να γίνεται σε κάθε Ολυμπιάδα, για να συμβολίζει την ιστορική συνέχεια των Ολυμπιακών Αγώνων και τον ιερό τους δεσμό με τη μεγάλη τους πατρίδα, την Ολυμπία. Σύμφωνα με τα καθιερωμένα, η άφιξη της ολυμπιακής φλόγας στο Ολυμπιακό Στάδιο συμπίπτει με την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Ακόμη, σ’ όλην την πολυήμερη διάρκειά τους είναι συνεχώς αναμμένη σε πελώριο βωμό και σβήνει ταυτόχρονα με τη λήξη τους. Η αφή γίνεται στο βωμό της Ήρας, που βρίσκεται μπροστά στο ναό της. Κατά την ώρα της τελετής ο βωμός πλαισιώνεται από ιέρειες με αρχαιοπρεπείς ενδυμασίες, ενώ η Εστιάς ιέρεια χρησιμοποιώντας ένα μεταλλικό κάτοπτρο ανάβει από τις ακτίνες του ήλιου δάδα και αμέσως μεταδίδει τη φλόγα σε κρατήρα (μικρό πήλινο αγγείο), που περιέχει εύφλεκτη ύλη. Τότε σχηματίζεται πομπή με όλες τις ιέρειες, που περνά από την επίσημη είσοδο του Σταδίου, την Κρύπτη, και φτάνει στο Στάδιο. Εκεί η Εστιάς ιέρεια από την ιερή φλόγα του κρατήρα ανάβει δάδα και την παραδίδει στον πρώτο δρομέα, που διασχίζει το Στάδιο πλαισιωμένος και από άλλους δρομείς, με προορισμό το Άλσος Κουμπερτέν. Στο άλσος Κουμπερτέν, πλάι στο μνημείο του Βαρόνου Πιέρ ντε Κουμπερτέν, έχει στηθεί μαρμάρινος βωμός που φτιάχτηκε στα 1936 με την ευκαιρία της πρώτης τελετής της αφής. Αφού ο πρώτος δρομέας ανάψει το βωμό αυτό προς τιμή του αναβιωτή των Ολυμπιακών Αγώνων, αρχίζει η καθιερωμένη πορεία προς την Αθήνα. Η μεταφορά της ιερής φλόγας μέχρι την Αθήνα γίνεται πάντοτε με δρομείς που τρέχουν ένα χιλιόμετρο (στη φετινή λαμπαδηδρομία 300 έως 500 μέτρα) ο καθένας. Από την Αθήνα μεταφέρεται στον τόπο του προορισμού άλλοτε με πλοίο, άλλοτε με αεροπλάνο και άλλοτε με ακτίνες Λέιζερ, μοναδική μέχρι σήμερα καινοτομία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ του Καναδά, στα 1976. Ωστόσο, αρκετές φορές μεταφέρθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή με χιλιάδες δρομείς, όπως στο Βερολίνο (1936), στο Μόναχο (1972) και τελευταία στη Μόσχα (1980). Η ολυμπιακή φλόγα καλλιεργεί αισθήματα φιλίας και συναδέλφωσης ανάμεσα στους λαούς και αναθερμαίνει κάθε φορά τις μεγάλες προσδοκίες των ανθρώπων για μια παγκόσμια ειρήνη, πρωταρχικό σκοπό των Διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων. Γι’ αυτό γίνεται δεκτή, παντού και πάντοτε, με συγκινητικές εκδηλώσεις και πανηγυρισμούς. Φέτος η ολυμπιακή φλόγα θα ταξιδέψει για πρώτη φορά σ’ όλον τον κόσμο και θα επιστρέψει για να ανάψει το βωμό στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας με την έναρξη των αγώνων. Φαντίδου Ελένη (ΣΤ΄ Τάξη)