Απρίλιος 2006

Αρ. Φύλλου 84

Έτος 10ο

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΟΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ Β΄ ΤΑΞΗΣ - ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΤΟΥ «ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ» - Η ΘΡΕΠΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΨΩΜΙΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΚΑΛΛΙΡΡΟΗ ΜΥΡΙΑΓΚΟΥ

Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ - 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2006

ΕΝΑ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΠΑΣΧΑ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ; - ΑΔΗΣ - ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

ΜΗΝΙΓΓΙΤΙΔΑ - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΝΟΣΗΜΑΤΩΝ

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΕ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

 

 

 

 

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ;

«Βανδαλισμός»

Στην εποχή μας χρησιμοποιούμε τη λέξη αυτή, όταν μιλάμε για καταστροφή έργων τέχνης, (γαλλικά vandalisme, από το όνομα του γερμανικού λαού, των Βανδάλων).

Οι Βάνδαλοι, λένε, καταστρέψανε το Λατινικό πολιτισμό και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έχουν τη φήμη ότι καταστρέφουν με σκληρότητα και από απλή ευχαρίστηση. Το 455 μ.Χ. οι Βάνδαλοι με το Γενζέριχο κατάλαβαν τη Ρώμη και της προξένησαν ανεπανόρθωτες ζημιές.

*       *       *  

«Βγήκα που βγήκα»

Είναι μερικοί άνθρωποι που συνεχίζουν να κάνουν κάποια πράξη που άρχισαν χωρίς πια να χρειάζεται. Πάνω σ’ αυτό υπάρχει η φράση: «βγήκα που βγήκα» και που ξεκινάει από τον εξής μύθο: «Ένας χωριάτης έχασε το βόδι του και βγήκε και το γύρευε. Στο δρόμο τον απάντησε κάποιος και του είπε: Το βόδι σου γύρισε στο σπίτι. Εκείνος όμως του λέει: «Εγώ θα το γυρέψω. βγήκα που βγήκα».

*       *       *

«Βρέχει επί δικαίων και αδίκων»

Τη φράση αυτή τη συναντάμε στα Ευαγγέλια του Ματθαίου, Λουκά και στις πράξεις και θέλει να πει ότι: ο Θεός ρίχνει τη βροχή, τη ρίχνει για όλο τον κόσμο και για τους δίκαιους και για τους άδικους.

*       *       *

«Γιο – γιο»

Είναι ένα παιχνίδι, που έκανε την εμφάνισή του το 1929. Η προέλευσή του είναι… πολεμική. Στα πολύ παλιά χρόνια ήταν όπλο το «γιο – γιο» και ζύγιζε περίπου δύο κιλά. Το ‘ριχναν στο κεφάλι του εχθρού και το ξανάπαιρναν πίσω με ένα σχοινί 7 μέτρων.

(Από το βιβλίο του Τάκη Νατσούλη «Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις»)

Φωτίου Χριστίνα (Ε΄ Τάξη)

 

Αδης

Λέγοντας Άδης, οι αρχαίοι  εννοούσαν το θεό του κάτω κόσμου, που ήταν γιος του Κρόνου κι της Ρέας και αδελφός του Δια, της Ήρας, της Δήμητρας, του Ποσειδώνα και της Εστίας, αλλά και τον ίδιο τον κάτω κόσμο, όπου ζούσαν οι ψυχές των νεκρών.

Σύμφωνα με τη μυθολογία μας ο Κρόνος κατάπιε το θεό Άδη, όπως και τα αλλά του παιδιά. Ο Δίας όμως τον έσωσε τόσο αυτόν όσο και τα άλλα αδέλφια του. Κατά την Τιτανομαχία ο Άδης βοήθησε τον αδελφό του να νικήσει, φορώντας μια περικεφαλαία από δέρμα σκύλου που λεγόταν «κυνή», η οποία τον βοηθούσε να γίνεται αόρατος. Στη συνέχεια οι θεοί μοίρασαν μεταξύ τους την εξουσία του κόσμου και αυτός πήρε το βασίλειο του Κάτω Κόσμου, που ήταν σκοτεινό και άχαρο  και ονομάστηκε κι αυτό Άδης. Εκεί υπήρχαν  τέσσερις ποταμοί: ο Αχέροντας, η Στύγα, ο Κώκυτος και ο Πυριφλεγέθονας. Στον ΄ Άδη έμεναν μεταξύ άλλων ο ίδιος ο θεός, η Περσεφόνη, που την άρπαξε από τον πάνω κόσμο για να την κάνει γυναίκα του, οι Ερινύες, φοβερές  θεότητες που είχαν όψη γριάς και φίδια αντί για μαλλιά και που κατέτρεχαν όσους έχυναν συγγενικό αίμα, οι Άρπυιες, οι Κήρες, οι Μοίρες, ο Ύπνος, οι Εκατόγχειρες, η Σκύλλα, η Χάρυβδη, ο Φόβος, ο Κέρβερος, ένας σκύλος με τρία κεφάλια και ουρά με φίδια, που φρουρούσε τις ψυχές για να μη φύγουν από τον Κάτω Κόσμο, ο Ραδάμανθυς, ο Αιακός, ο Μίνως κ.ά.

Στις πύλες του Κάτω Κόσμου στεκόταν ο ψυχοπομπός Ερμής. Τις ψυχές που έφταναν εκεί τις παραλάμβανε ο Χάροντας, που τις περνούσε από τα ποτάμια με τη βάρκα του, παίρνοντας για αμοιβή έναν οβολό από τον καθένα.

Ο Άδης χωριζόταν στο Δικαστήριο, στον Τάρταρο, στο Καθαρτήριο και στα Ηλύσια Πεδία. Στο Δικαστήριο έμενε ο θεός Άδης, που από τον 5ο αι. π.Χ. μετονομάστηκε σε Πλούτωνα, επειδή πιστευόταν ότι πρόσφερε τον πλούτο της γης. Μαζί του έμενε η Περσεφόνη και οι άλλες θεότητες του Κάτω Κόσμου. Εκεί δίκαζαν τις ψυχές ο Ραδάμανθυς, ο Μίνωας και Αιακός. Ο Τάρταρος ήταν το μέρος όπου βασανίζονταν οι ψυχές εκείνων που έκαναν πολλά κακά στη ζωή τους, όπως ο Σίσυφος και ο Τάνταλος, και φρουρούταν από την Ερινύα Μέγαιρα και από τους Εκατόγχειρες. Στο Καθαρτήριο πήγαιναν οι ψυχές εκείνων που δεν έκαναν πολλά και σοβαρά αδικήματα. Αυτοί περίμεναν εκεί την κάθαρση και μετά έπιναν το νερό της λήθης και πήγαιναν στα Ηλύσια Πεδία, όπου βρίσκονταν οι ψυχές των καλών και ευσεβών ανθρώπων και των ηρώων.                                                                                                                    

Εκτός από τις ψυχές των νεκρών κατέβηκαν στον Άδη, σύμφωνα με τη μυθολογία, και ζωντανοί. Αυτοί ήταν ο Ηρακλής, που πήγε, για να πάρει τον Κέρβερο στον Ευρυσθέα και να εκτελέσει το δωδέκατο άθλο του, ο Οδυσσέας, ο Ορφέας και ο Θησέας.

Οι αρχαίοι αντιπαθούσαν το θεό Άδη και τον φαντάζονταν πάντα βλοσυρό και με σκοτεινιασμένο ύφος. Στις διάφορες παραστάσεις που του έκαναν ήταν όμοιος με το Δία, αλλά το πρόσωπό του ήταν ρυτιδωμένο. Στο ένα χέρι του κρατούσε σκήπτρο και στο άλλο τα κλειδιά του Κάτω Κόσμου και καθόταν σε θρόνο από έβενο. Στα πόδια του καθόταν ο Κέρβερος.

Εκεί όπου πιστευόταν πως βρίσκονταν είσοδοι του Άδη υπήρχαν νεκρομαντεία, από τα οποία η Πυθία επικοινωνούσε με τους νεκρούς.

Ο λαός μας εξακολουθεί μέχρι σήμερα να πιστεύει πως υπάρχει Άδης, ένα μέρος δηλαδή στο οποίο  πηγαίνουν μετά το θάνατο οι ψυχές των ανθρώπων. Το μέρος αυτό είναι σκοτεινό και η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι παγερή. Μόλις φτάσουν εκεί, οι ψυχές πίνουν από το «νερό της λησμονιάς», για να ξεχάσουν εκείνους που αφήνουν πίσω τους και να μη λυπούνται ή από το «νερό της αρνησιάς», για να απαρνηθούν όλες τις χαρές της ζωής. Τα δάκρυα των αγαπημένων τους προσώπων, που μένουν στη ζωή και λυπούνται, δεν είναι ευχάριστα για τις ψυχές, αλλά σχηματίζουν σιγά σιγά μια αλυσίδα γύρω τους. Αυτός είναι και ο λόγος που πίνουν το νερό της λησμονιάς, ώστε να κοπεί κάθε δεσμός τους με τη γη και τους ζωντανούς.

Το αν θα περάσουν καλά στον Άδη ή όχι αυτό θα εξαρτηθεί από τα όσα έκαναν όσο ζούσαν. Αν  οι πράξεις τους ήταν καλές και αν ήταν άνθρωποι ευσεβείς, τότε περνούν καλά. Στην αντίθετη περίπτωση βασανίζονται μέσα σε καζάνια γεμάτα πίσσα. Γύρω τους βρίσκονται τα πνεύματα του κακού, οι διάβολοι.

Σύμφωνα με μια άλλη δοξασία, τη μέρα της Ανάστασης οι ψυχές των νεκρών επιστρέφουν κοντά στους δικούς τους και μένουν μαζί τους μέχρι την Πεντηκοστή, κατοικώντας πάνω στα δέντρα.

Όπως είναι φανερό, η εικόνα που έχει σχηματίσει ο λαός μας για τον Άδη είναι ένα κράμα των αρχαίων ελληνικών και των χριστιανικών αντιλήψεων.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο Άδης παρουσιάζεται ως ο τόπος στον οποίον ζουν μαζί όλες οι ψυχές, τόσο των καλών ανθρώπων όσο και των αμαρτωλών. Στην Καινή Διαθήκη όμως παρουσιάζεται αλλού ως τόπος πνευματικής τιμωρίας, αλλού ως το μέρος όπου βασανίζονται οι ψυχές των άδικων και κακών ανθρώπων κτλ.                                                  

Σιδηρόπουλος Στράτος (Ε΄  Τάξη)

 

αρχΙμηδης

Ο μεγαλύτερος μαθηματικός, φυσικός και μηχανικός της αρχαιότητας απ’ τις Συρακούσες της Σικελίας, γιος του αστρονόμου Φειδία. Προσεχτικός ερευνητής της φύσης, βαθύς μελετητής των φαινομένων, επινοητικός εφευρέτης, μας άφησε σε συγγράμματα και εφευρέσεις, όσα ίσως κανείς απ’ τους αρχαίους σοφούς. Στα συγγράμματά του ασχολείται με όλα τα θέματα των μαθηματικών και της   φύσικής.  («Περί κύκλου κυλίνδρου», «Κύκλου μέτρησις», «Περί σφαιροειδέων και κωνοειδέων», «Περί   ελίκων», «Τετραγωνισμός παραβολής» κλπ.). Οι εφευρέσεις του είναι η βάση της μηχανικής. 

Γνωστή είναι η «αρχή του Αρχιμήδη»: «Κάθε σώμα που βυθίζεται στο νερό, χάνει τόσο από το    βάρος του, όσο είναι το βάρος του νερού που εκτοπίζεται». Λένε, πως την παρατήρηση την έκανε μια μέρα μέσα στο λουτρό που ένιωσε τα χέρια του ελαφρότερα. Βγήκε τότε γυμνός στους δρόμους φωνάζοντας ενθουσιασμένος: «Εύρηκα! Εύρηκα!» 

Με την «αρχή» αυτήν αποκάλυψε και μια νοθεία, που είχε διαπράξει ο χρυσοχόος του φίλου του   Ιέρωνα, τυράννου των Συρακουσών. Βρήκε πως η άνωση του στεφανιού που κατασκεύασε ο    χρυσοχόος ήταν μικρότερη από όση θα ήταν, αν το στεφάνι ήταν από καθαρό χρυσό. Ο χρυσοχόος αναγκάστηκε να ομολογήσει τη νοθεία.  

Γνωστή επίσης είναι η εφεύρεση των τροχαλιών και των πολύσπαστων, που πολλαπλασιάζουν τη    δύναμη. Ανάμεσα στις εφευρέσεις του ήταν και οι ιδιότητες των μοχλών. Έλεγε στον Ιέρωνα: «Δος μοι πα στω και ταν γαν κινήσω».  Δηλαδή: «Δώσ’ μου τόπο να σταθώ και θα κινήσω και τη γη ακόμα».  

Επίσης, αναφέρονται πλήθος εφευρέσεις του, όπως η ελικοειδής αντλία, στην Αλεξάνδρεια, η οποία μέχρι τώρα χρησιμοποιείται για  άρδευση στο Νείλο ποταμό.

Πολλές υπηρεσίες πρόσφερε ο Αρχιμήδης και στην Πατρίδα κατά τα τρία έτη της πολιορκίας της από τους Ρωμαίους. Έριχνε μεγάλους γάντζους, άρπαζε τα πλοία των εχθρών, τα σήκωνε ψηλά με τις  τροχαλίες του κι ύστερα τα άφηνε να πέσουν απότομα και να τσακιστούν στα βράχια. Ακόμα, με πολλά κάτοπτρα – επίπεδα κι όχι κοίλα, όπως πίστευαν λαθεμένα πολλοί – συγκέντρωνε τις ηλιακές ακτίνες πάνω στα ρωμαϊκά πλοία και τα πυρπολούσε.  

Οι Ρωμαίοι είχαν τρομοκρατηθεί και κάθε φορά, που έβλεπαν κάποιο όργανο στα τείχη πανικοβάλλονταν. Θεωρούσαν τον Αρχιμήδη θεό.  

Τη μέρα που μπήκαν οι Ρωμαίοι στις Συρακούσες, ένας στρατιώτης τους τον βρήκε να σχεδιάζει γεωμετρικά σχήματα πάνω στον άμμο του κήπου στο σπίτι του. Ο Ρωμαίος τον πρόσταξε να τον ακολουθήσει.

-          Μη μου τους κύκλους τάραττε, είπε ο Αρχιμήδης, χωρίς να τον κοιτάξει.

Οργίστηκε ο στρατιώτης και τον σκότωσε, γιατί δεν ήξερε ποιος ήταν. Αλλιώς δε θα τολμούσε να το κάνει. Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκελλος είχε διατάξει να μην πειράξει κανείς το μεγάλο σοφό και πολύ λυπήθηκε για το θάνατό του.

 

Ηλιάδου Χριστίνα (Ε΄ Τάξη)

 

 

 

Την σελίδα αυτή σχεδίασε ο Κιοσσές Γιώργος