Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΥΛΙΚΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΥΠΟΔΟΜΗΣ Με την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αμέσως έγινε μεγάλη ακρίβεια σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης. Σιγά – σιγά άρχισε η έλλειψη σε όλα τα είδη διατροφής και ρουχισμού. Στις μεγάλες πόλεις ο κόσμος πεινούσε. Άρχισαν τα συσσίτια με φασουλάδες χωρίς λάδι και άλλα υλικά. Γάλα δεν υπήρχε, το ψωμί σώθηκε. Τα παιδιά άρχισαν να ζαρώνουν από τον υποσιτισμό και η ζωή άρχισε να γίνεται πολύ δύσκολη. Στα χωριά και γενικά στην ύπαιθρο η ζωή των ανθρώπων ήταν κάπως καλύτερη σε σχέση με τη ζωή των ανθρώπων στην πόλη. Γιατί στο χωριό είχαν κρέας και γάλα από τα ζώα τους καθώς επίσης και το ψωμί από τα σιτηρά τους. Και όμως ο ελληνικός λαός με αυτά τα λίγα που διέθεται αντιστάθηκε στον Ιταλό και Γερμανό κατακτητή με μεγάλη επιτυχία, έτσι που τον ζήλεψαν μεγαλύτερα και ισχυρότερα κράτη από την Ελλάδα. Αυτή είναι η Ελλάδα μας και αυτά τα παλικάρια της. Σιδηρόπουλος Στράτος (ΣΤ΄ Τάξη)   Η ΠΕΙΝΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ Ακόμα ακούω την προγιαγιά μου που λέει: «Θα πέσει η πείνα του ‘41». Ο προπάππος μου ήταν απ’ την Αθήνα. Εκεί πέρασαν πολύ δύσκολα. Στα χωριά είχαν ζώα και χωράφια και όλο και κάτι είχαν να φάνε. Στην Αθήνα πέθαναν χιλιάδες και τα περισσότερα ήταν παιδιά. Ο παππούς έλεγε ιστορίες που πήγαινε με άλλα παιδιά και έκλεβαν από τις αποθήκες των Γερμανών. Μια φορά το κατάλαβαν και πυροβόλησαν εναντίων των παιδιών. Τότε τραυματίστηκε ένας φίλος του. Πάντα έλεγε να μην ξανάρθουν τέτοια χρόνια. Ιωαννίδου Ελένη (ΣΤ΄ Τάξη) *       *       * Όπως όλοι γνωρίζουμε, ένα από τα δεινά του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ήταν ο λιμός, δηλαδή η μεγάλη πείνα από έλλειψη τροφής. Στο Ριζό, σύμφωνα με τις μαρτυρίες της γιαγιάς μου, δεν υπήρχε μεγάλη πείνα. Οι κάτοικοι δεν υπέφεραν πολύ, γιατί είχαν τα ζώα τους (αγελάδες, γουρούνια, πρόβατα, κότες) κι έτσι εξασφάλιζαν υην τροφή τους. Επίσης είχαν σιτάρι κι έκαναν ψωμί. Όταν τελείωνε αυτό, έφτιαχναν ψωμί από καλαμπόκι (μπομπότα). Οι χωριανοί βοηθούσαν τις φτωχές οικογένειες δίνοντάς τες άλλοι λάδι, άλλοι ψωμί, λίπος κ.ά. Υπήρχε γενικά μεγάλη αλληλοβοήθεια ανάμεσα στους κατοίκους του Ριζού. Μια άλλη σημαντική μαρτυρία είναι ότι στο χωριό ερχόταν κόσμος από τις μεγάλες πόλεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) και πουλούσαν στους κατοίκους διάφορα προσωπικά τους αντικείμενα (χρυσαφικά, ρούχα και προικιά) με αντάλλαγμα λίγα χρήματα, για ν’ αγοράσουν ψωμί. Φωτιά Κώστας (ΣΤ΄ Τάξη) *       *       * Για να μάθω για την πείνα του ’40, ρώτησα τη γιαγιά μου: «Τι τρώγατε, γιαγιά, την εποχή που ήρθαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα;» Έτσι έμαθα ότι στα χωριά δεν υπήρχε ψωμί να φάμε ούτε άλλο φαγητό. Στις πόλεις οι άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα στους δρόμους. Την εποχή εκείνη στην Άρνισσα που ζούσε ο παππούς μου τα κτήματα τα είχαν παρατήσει και δεν τα καλλιεργούσαν. Όλοι οι κάτοικοι είχαν απελπιστεί από τον πόλεμο και δεν είχαν να φάνε, γιατί είχαν τελειώσει τα αποθέματα από την προηγούμενη χρονιά. Ο πατέρας του παππού μου μάζευε την οικογένεια κοντά στο τζάκι και πίνανε λίγο γάλα από τα πρόβατα και έτρωγαν λίγο τυρί. Φωτίου Χριστίνα (ΣΤ΄ Τάξη)