ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ; «Το αμίλητο νερό» Είναι κι αυτό απομεινάρι των «Προλήψεων και των Δεισιδαιμονιών» του λαού μας. Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η νοικοκυρά σηκωνόταν και έπαιρνε από την αυλή μια πέτρα, που την έβαζε στο τζάκι. Μετά πήγαινε στη βρύση να πάρει το «αμίλητο νερό». Λέγεται έτσι, γιατί δε μιλούσε σε κανέναν ούτε σαν πήγαινε ούτε σαν ερχόταν. Στη βρύση έριχνε στάρι ή τυρί και έλεγε: «Όπως τρέχει το νερό, να τρέχει το μπερκέτι στο σπίτι σας». Μετά γύριζε στο σπίτι της με το νερό, χωρίς να βγάζει τσιμουδιά και, μόλις έμπαινε στο σπίτι, έλεγε «Χρόνια πολλά» στους δικούς της. Το αμίλητο νερό το έριχνε στις τέσσερις γωνιές του σπιτιού, «για να τρέχουν όλη τη χρονιά τα καλούδια σαν το νερό». Μετά γινόντουσαν διάφορες μαντικές τελετουργίες. Σε μερικά μέρη συνεχίζεται αυτό το έθιμο. * * * «Είναι του γλυκού νερού» Πολύ συχνά, όταν αμφιβάλλουμε για τις ικανότητες κάποιου - κυρίως γιατρού ή δικηγόρου - συνηθίζουμε να λέμε ότι είναι «του γλυκού νερού». Η αρχή της φράσης κρατάει από τον καραβοκύρη του γλυκού νερού, δηλαδή εκείνον που ταξιδεύει μονάχα στα ποτάμια και στις λίμνες κι είναι ανίκανος να ταξιδέψει σ’ ανοιχτή θάλασσα. * * * «Γην και ύδωρ» Σύμφωνα με μια αρχαία περσική συνήθεια, έπρεπε ο υποτασσόμενος να δίνει «γην και ύδωρ». Ήταν σημάδι υποταγής. Όταν οι Πέρσες έστειλαν κήρυκες στην Ελλάδα, για να ζητήσουν «γην και ύδωρ», πολλές πόλεις της Ελλάδας έδωσαν, γιατί η δύναμη των Περσών και ο θρύλος γύρω από την αριθμητική τους υπεροχή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε μόνο το όνομά τους έσπερνε το φόβο και τον τρόμο. Οι Αθηναίοι όμως και οι Σπαρτιάτες όχι μόνο δε φοβήθηκαν, αλλά σκότωσαν του κήρυκες του Πέρση Βασιλιά. Λέγεται ότι οι μεν Αθηναίοι τους έριξαν σε πηγάδι, οι δε Σπαρτιάτες σε βάραθρο, λέγοντάς τους: «Πάρτε τώρα σεις οι ίδιοι γην και ύδωρ». (Από το βιβλίο του Τάκη Νατσούλη «Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις» Ηλιάδου Κασσιανή, Θεοδοσίου Βασιλική, Σελίδου Ελίζα, Φωτιά Αναστασία (ΣΤ΄ Τάξη)