ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΕΦΤΑΣΕ… Μέχρι χθες το γελαστό καλοκαίρι μας κρατούσε συντροφιά. Ο ουρανός ήταν καταγάλανος και ο ήλιος έριχνε τις χρυσοπόρφυρες ακτίνες του στη γη. Σήμερα όμως ο καιρός άλλαξε. Ο ορίζοντας σκεπάστηκε από ομίχλη και τα γκριζόμαυρα σύννεφα, λες και βγήκαν μόλις τώρα από τα ουράνια μπαούλα, για να ξεζαρώσουν και να ξεμυρίσουν, έκρυψαν το λαμπρό ήλιο. Μια μεγάλη σιωπή απλώθηκε σ’ όλη τη γη. Οι λιγοστοί άνθρωποι που έχουν απομείνει στους δρόμους τρέχουν γρήγορα στα σπίτια τους, φοβισμένοι από το ξαφνικό συννέφιασμα. Μες στην καρδιά τους φαίνεται η νοσταλγία για το καλοκαίρι που έφυγε και η μελαγχολία για το φθινόπωρο που έρχεται.    Τα κλαδιά των δέντρων άρχισαν να γυμνώνονται, ενώ ένα κίτρινο χαλί σκέπασε τη γη. Όλα προμηνούν τον ερχομό της μελαγχολικής αυτής εποχής, του φθινοπώρου. Ό,τι γίνεται όμως στον ουρανό και στη φύση, γίνεται και μέσα στο σπίτι, όπου οι μητέρες βγάζουν τα χειμωνιάτικα ρούχα και κρύβουν τα καλοκαιρινά. Από τις αποθήκες και τα πατάρια επίσης, κατεβαίνουν τα χαλιά, για να στρωθούν κάτω και να ζεστάνουν το σπίτι. Ακόμα και τα πουλιά ετοιμάζονται για το συνηθισμένο τους ταξίδι. Καθισμένα όλα μαζί στα ηλεκτρικά σύρματα, κάνουν πρόβες. Σε λίγο θα ξεκινήσουν για θερμές χώρες, απ’ όπου θα μας ξανά ‘ρθουν την άνοιξη, γεμίζοντάς μας πάλι χαρά κι ελπίδα. Ας αφήσουμε όμως την τηλεοπτική εικόνα του φθινοπώρου και ας πάμε στις ομορφιές του, που κανένας δεν μπορεί να τις αρνηθεί. Το χώμα, που το καλοκαίρι είναι ξερό, τώρα ζωντανεύει και ζωηρεύει, ενώ ο ουρανός χρωματίζει με τόση ακρίβεια τη φύση, ώστε απελπίζει κάθε ζωγράφο. Βέβαια η ομορφιά του φθινοπώρου είναι μελαγχολική, αλλά δεν παύει να είναι ομορφιά! Το φθινόπωρο κάνει πολλά επικίνδυνα παιχνίδια, γι’ αυτό και πρέπει να προσέχουμε. Τη μια μας παρουσιάζεται σαν καλοκαίρι, την άλλη σα χειμώνας και την άλλη σαν άνοιξη. Ποτέ όμως δε μας δείχνει τον πραγματικό του εαυτό. Έτσι, από τις πρώτες του μέρες κιόλας οι περισσότεροι άνθρωποι ξεγελιούνται και αρρωσταίνουν. Σελίδου Ράνια, Ταρπάνη Μαιρούλα (ΣΤ΄ Τάξη)   ΚΑΒΑΛΑ Σ’ ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ Το σύννεφο είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου. Εκεί πάνω ζω, εκεί πέρα μένω. Έχω έναν αδερφό που το λένε Γιώργο. Μαζί του παίζω πολύ καλά, αλλά παίζω και με το σύννεφο. Παίζουμε όλα τα παιχνίδια εκτός από το κρυφτό, γιατί ζούμε πάνω του και θα μας βρίσκει πάντα, και το κυνηγητό, γιατί μας πιάνει αμέσως. Όταν αλλάζει μορφή, μας κατεβάζει κάτω στη γη, γιατί έτσι όπως αλλάζει μπορεί να πέσουμε κάτω και να χτυπήσουμε.  Έχει πια νυχτώσει, είναι ώρα για ύπνο. Το επόμενο πρωί το σύννεφο δεν ήταν καλά. Σε μια στιγμή ακούστηκε ένας φοβερός ήχος και άρχισε να βρέχει. Το σύννεφο έσταζε, όμως δεν μπορούσα να το σταματήσω. Μας είπε να κατεβούμε στη γη, γιατί θα εξαφανιζόταν. Εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα κι έτσι κατεβήκαμε. Το σύννεφο είχε πια χαθεί. Παρόλο που δε θα το ξαναδούμε, θα είναι πάντα στην καρδιά μας. Χαραλαμπίδης Λευτέρης (Ε΄ Τάξη)   4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΤΗΜΑ Την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου ήταν η Παγκόσμια ημέρα των Ζώων. Η Δ΄ τάξη και όλο το σχολείο πήγε σ’ ένα κτήμα του Ριζού (του κ. Ιορδάνη Σεμερτζίδη) που είχε πάπιες, κουνέλια, ελάφια, περιστέρια και διάφορα άλλα ζώα.