ΤΟ ΕΛΑΦΙ Κοινή ονομασία διαφόρων θηλαστικών. Τα ελάφια, κατά κανόνα τα αρσενικά και σπανιότερα τα θηλυκά, φέρουν στο μέτωπο οστέινες, πλήρεις (όχι κοίλες) κυλινδρικές εκφύσεις, διακλαδισμένες σε διάφορα σχήματα, τα ελαφοκέρατα, οι οποίες κάθε χρόνο πέφτουν και ξαναφυτρώνουν, οπότε αυξάνουν κατά ένα τα κλαδιά τους. Τα ελάφια έχουν ζυγό αριθμό ονυχοφόρων δαχτύλων. Τα συναντάμε σε ποικίλους βιότοπους, ερήμους, υγρότοπους, τούνδρες και πλαγιές ψηλών βουνών. Είναι ιθαγενή της Ευρώπης, της Ασίας της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, έχουν όμως εισαχθεί και στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Τα γνήσια ελάφια διακρίνονται από τα στρογγυλά τους κέρατα. Οι καταβολές των ελαφοκεράτων εμφανίζονται ήδη κατά την ενδομήτρια ζωή. Αρχίζουν όμως να προβάλλουν, από τον 6ο ή 8ο μήνα της ηλικίας του νεαρού ελαφιού, δύο οστέινοι κώνοι, πάνω στους οποίους θα ξαναφυτρώνουν κάθε χρόνο νέα κέρατα. Οι κώνοι αυτοί λέγονται «ρόδινα στελέχη», επειδή, όταν πέφτουν τα ελαφοκέρατα, η επουλωμένη επιφάνεια της πληγής έχει ρόδινο χρώμα. Στην αρχή της έκφυσής τους τα κέρατα είναι μονά και μυτερά, κατόπιν διακλαδίζονται με πλάγιες εκβλαστήσεις από το κύριο στέλεχος. Οι εκβλαστήσεις αυτές φτάνουν τελικά τις 12 περίπου σε κάθε στέλεχος. Τα κέρατα πέφτουν μετά την εποχή του ζευγαρώματος, πρώτα το ένα και μετά το άλλο. Τα ελάφια έχουν, γενικά, λεπτό σώμα, με μακριά πόδια και φαιοκάστανο τρίχωμα. Το ύψος τους στο φτάνει ως τα 1,50 μέτρο. Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό τους, τα ελαφοκέρατα, υπάρχουν στα ενήλικα αρσενικά σε όλα τα είδη και ποικίλλουν σε μορφή, από κοντά, μοναξονικά και μυτερά ως μακριά και πολυδιακλαδισμένα. Χρησιμοποιούνται για την άμυνα και, κατά την αναπαραγωγική περίοδο, σε συγκρούσεις μεταξύ αρσενικών του ίδιου είδους. Καθώς μεγαλώνουν, καλύπτονται αρχικά από δέρμα σαν βελούδο. Αργότερα, η δερμάτινη επένδυση ξεφλουδίζεται και απομένει το γυμνό οστέινο στέλεχος. Τα ελάφια είναι φυτοφάγα, τρέφονται με χλόη, κλαδάκια, φλοιούς και ρίζες. Σχηματίζουν συνήθως κοπάδια και μερικά πραγματοποιούν σημαντικές εποχικές μεταναστεύσεις. Η θηλυκιά γεννά 1 - 2 μικρά, που συχνά φέρουν σκούρες κηλίδες στο τρίχωμά τους, ώστε να καμουφλάρονται ανάμεσα στις φωτοσκιάσεις των δέντρων. Η κυοφορία διαρκεί από 5 ως 10 μήνες. Θεοδοσίου Βασιλική, Φαντίδου Λεμονιά (ΣΤ΄ Τάξη) ΕΝΑ ΕΛΑΦΙ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Είμαι ένα νεαρό ελάφι με ωραία κλαδωτά κέρατα και θα σας διηγηθώ την ιστορία μου. Ένα πρωί εγώ με τους γονείς μου είχαμε πάει έναν περίπατο στο δάσος. Εκεί σκύψαμε να πιούμε νερό από κρυστάλλινες πηγές, βοσκήσαμε χορτάρι και παίξαμε με τις πεταλούδες. Περνούσαμε υπέροχα! Και ξαφνικά η χαρά μας κόπηκε στη μέση, όταν ακούστηκαν πυροβολισμοί και γαβγίσματα. Πριν καλά καλά καταλάβουμε τι έγινε, είδα τους γονείς μου ξαπλωμένους στο γρασίδι να ξεψυχούν. Πανικοβλήθηκα και για μια στιγμή μου κόπηκαν τα γόνατα. Συνήλθα όμως γρήγορα και το έβαλα στα πόδια. Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να μη με πιάσουν οι κυνηγοί. Σε λίγο, όταν κοίταξα γύρω μου και δεν υπήρχε τίποτε γνωστό, σταμάτησα! Είχα χαθεί! Άρχισα να κλαίω απαρηγόρητα για το χαμό των γονιών μου. Απ’ το μυαλό μου περνούσαν φριχτές σκέψεις. Τους αγαπούσα πολύ. Ήμασταν μια πολύ αγαπημένη οικογένεια κι ήταν κρίμα να χωριστούμε τόσο άδικα. Ήμουν πολύ φοβισμένο. Ώσπου ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά ένα φορτηγάκι. Νόμισα ότι ήταν οι κυνηγοί και πως ήθελαν να με σκοτώσουν. Έτρεμα από το φόβο μου. Όμως άδικα φοβόμουν. Ήταν η δασική υπηρεσία που βοηθάει τα ζώα. Με πήραν λοιπόν και με έβαλαν μέσα σε μια ξύλινη κλούβα επάνω σ’ ένα φορτηγάκι. Στο δρόμο είδα κάτι παιδιά να με κοιτάζουν περίεργα και κρύφτηκα. Σε λίγο το φορτηγάκι σταμάτησε, με κατέβασαν κάτω και με άφησαν σ’ ένα καταπράσινο δάσος. Περνούσαν οι μέρες κι εγώ λυπημένο ακόμα τριγυρνούσα στο δάσος. Από τη μια ήμουν δυστυχισμένο για το χαμό των γονιών μου αλλά από την άλλη ήμουν και χαρούμενο, γιατί έβρισκα πολύ εύκολα τροφή. Σε μερικές μέρες οι κάτοικοι του διπλανού χωριού ήταν δυσαρεστημένοι, γιατί έλεγαν ότι τους χαλούσα τη σοδειά τους. Έτσι, λοιπόν, άκουγα κάθε μέρα φωνές, τενεκέδες να τους χτυπούν, μου πετούσαν πέτρες και κάθε βράδυ ερχόντουσαν στο λιβάδι σκυλιά και γάβγιζαν. Αλλά και οι ίδιοι οι χωρικοί έρχονταν και φώναζαν. Τα γαβγίσματα των σκυλιών μου θύμιζαν εκείνη τη φριχτή μέρα και όλο πιο πολύ φοβόμουνα. Ώσπου μια μέρα εκεί που έτρεχα, για να μη με χτυπήσουν με τις πέτρες ή τα ξύλα οι χωρικοί, χτύπησα με τα κέρατά μου μια γυναίκα. Ο καιρός περνούσε έτσι. Το επόμενο καλοκαίρι κάποιο κακοί άνθρωποι, σαν εκείνους τους κυνηγούς που σκότωσαν τους γονείς μου, διέταξαν τη θανάτωσή μου. Έτσι με τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου με σκότωσαν, έτσι άδικα, όπως και τους γονείς μου. Αυτή ήταν η ιστορία μου! Τσιτλακίδου Αλεξάνδρα (ΣΤ΄ Τάξη)