Ο Θ. Μικρούτσικος,
εμφανίζεται στο μουσικό χώρο τέλη του ‘60, με κλασσικές σπουδές
θεωρίας, πιάνου και σύνθεσης στις παρακαταθήκες του. Γεννήθηκε
και μεγάλωσε στην Πάτρα, στην Αθήνα όμως ολοκληρώνει τον κύκλο
των σπουδών του, τελειώνοντας το Μαθηματικό τμήμα του
Πανεπιστημίου.
Στη
δισκογραφία εμφανίζεται το 1975 με τα Πολιτικά Τραγούδια,
σηματοδοτώντας το μεταπολιτευτικό μουσικό κλίμα της εποχής.
Προβάλλει το πολιτικό στοιχείο μέσα από ποιήματα των
Ναζίμ Χικμέτ και Βολφ Μπίρμαν,
συνδυάζοντας την αμεσότητα του τραγουδιού με
πολυποίκιλες μουσικές φόρμες της σύγχρονης αβάντ γκάρντ. Με
αγωγό την φωνή της Μαρίας Δημητριάδη,
ιδανικής ερμηνεύτριας των τραγουδιών του, δημιουργεί εξ αρχής
ρεύμα μουσικό.
Βρίσκοντας
ανταπόκριση στο κοινό, μια περίοδο που το ελληνικό τραγούδι,
απελευθερωμένο από περιορισμούς επαναπροσδιορίζει τα όριά του,
ξεκινάει μια 10ετή πορεία, που ως το 1985, ολοκληρώνει την
μουσική του πρόταση. Με την Καντάτα για τη Μακρόνησο
σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου (‘76) , τη
Φουέντε Οβεχούνα από το ομώνυμο θεατρικό του
Λόπε ντε Βέγκα και τα Τροπάρια για Φονιάδες
(‘77) , φτάνει σε οριακά αποτελέσματα, με μια Μπρεχτικής
τεχνικής επιθετική αμεσότητα. Η διόλου τυχαία Μουσική Πράξη
στον Μπρέχτ του ‘78, σημαδεύει την εξέλιξή του ως συνθέτη,
εμφανίζοντας πιο καθαρά την – εν τέλει – λυρικά δραματική φλέβα
του.
Ο
Σταυρός του Νότου (‘79) , επιβεβαιώνει την δύναμη της
γραφής του, ξαφνιάζοντας ταυτόχρονα, με την υιοθέτηση στοιχείων
του λαϊκού τραγουδιού, που με την ποίηση του Νίκου
Καββαδία απαλλαγμένη από εξωτικότητες, καταγράφεται ως
η σημαντικότερη πρόταση στο σύγχρονο τραγούδι (με συνέχεια τις
Γραμμές των Οριζόντων το ‘91) .
Παράλληλα,
αρχίζει να ξεδιπλώνει την συνθετική του ικανότητα σε πιό πυκνές
μουσικές φόρμες. Μουσική για το θέατρο (Βίκτωρ-Βικτωρία
‘84/ Ελλάς κατόπιν αορτής ‘89, Η ιστορία
της Λούλου ‘88), μουσική δωματίου (Σονάτα του
Σεληνόφωτος ‘85) και συμφωνικά έργα (Ευριπίδης
4 ‘80), αλλά και ηλεκτρονική μουσική (Ο
Αδελφός ‘85) ως και όπερα. (Η επιστροφή της
Ελένης ‘89-τελική μορφή ‘99) . Το Εμπάργκο
σε ποίηση Άλκη Αλκαίου του ‘82, συμπυκνώνει την περιήγησή
του σε όλο το φάσμα του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού,
συνδυάζοντας την ροκ και την ηλεκτρική μπαλάντα με το λαϊκό, σε
μια σειρά κλασσικών σχεδόν τραγουδιών ( Πιρόγα,
Κακόηθες μελάνωμα) .
Το 1986
κλείνει την πρώτη του δεκαετία, περνώντας με την συνεργασία του
με τη Χάρη Αλεξίου (Η αγάπη είναι
ζάλη), σε ένα ευρύτερο κοινό, και σ’ ένα κύκλο πιο
ευθύβολου τραγουδιού. Με όχημα φωνές όπως του Βασίλη
Παπακωνσταντίνου (Ολα από χέρι καμμένα
’88 / στίχοι Κώστα Τριπολίτη), της Χάρης Αλεξίου
στην 2η συνεργασία τους σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου
(Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια ‘89), του
Γιώργου Νταλάρα (Συγγνώμη για την άμυνα
‘92), φτιάχνει τραγούδια που συχνά έχουν την δύναμη αντίστοιχων
του Σαββόπουλου, του Μαρκόπουλου ή και του Θεοδωράκη. Η
ανθοφορία του αυτή κορυφώνεται στην συνεργασία του με την
Μίλβα στο Volpe d’ amore (’94) ,
αλλά και στη συνεργασία με τον Δημήτρη Μητροπάνο
(Στου αιώνα την παράγκα ’96) .
Η ταυτόχρονη δημιουργία του σε
κλασσικότερες μουσικές φόρμες συνεχίζεται, με παρουσιάσεις έργων
του από το Λονδίνο ως το Σάο Πάολο, και από το Κάιρο ως το
Βερολίνο.
Δεινός
πιανίστας αλλά και ερμηνευτής των τραγουδιών του, αποκτά γέφυρες
με τον κόσμο, φανερώνοντας το πρωταρχικό του χάρισμα στην
επικοινωνία. Αυτό, συνάδοντας με το οργανωτικό του πνεύμα, τον
οδηγεί σε υπεύθυνες θέσεις του δημόσιου βίου. Καλλιτεχνικός
διευθυντής του Φεστιβάλ Πάτρας και του Μουσικού Αναλογίου του
Μεγάρου Μουσικής, ως και ανάληψη υπουργικών καθηκόντων το ’94 (Υπουργός
Πολιτισμού). Στην 25ετή ως τώρα πορεία του, πολυπράγμων
και ανατρεπτικός, καταφέρνει να συμβαδίζει με την εποχή του
πάντοτε εναργής ως συνθέτης και μουσικός.
