ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ; «Άλλου παπά ευαγγέλιο» Αυτή τη φράση την παίρνουμε από μια κεφαλλονίτικη ιστορία. Κάποιος παπάς σ’ ένα χωριουδάκι της Κεφαλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σ’ ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού είχε αρρωστήσει για πολύν καιρό. Ο παπάς όμως, στο δικό του Ευαγγέλιο, μια και ήταν αγράμματος, είχε βάλει δικά του σημάδια κι έτσι κατάφερνε να το λέει. Εδώ όμως, στο ξένο Ευαγγέλιο, δεν υπήρχαν τα σημάδια, γιατί ο παπάς αυτού του χωριού δεν τα είχε ανάγκη, μια και ήταν μορφωμένος. Άρχισε, λοιπόν, ο καλός μας, να λέει το Ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του Ασώτου. Τότε κάποιος από το εκκλησίασμα του φώναξε! «Τι μας ψέλνεις εκεί παπά; Αυτό δεν είναι το σημερινό Ευαγγέλιο…» - Εμ, τι να κάνω; απάντησε αυτός. «Αυτό είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο». Και από τότε έμεινε η φράση! * * * «Άνοιξε η γη και τον κατάπιε» Η φράση αυτή έχει την αρχή της στη μυθολογία των αρχαίων Ελλήνων. Σύμφωνα με το μύθο, ο Αμφιάραος καταδιωκόμενος από τον Περικλύμενο και κινδυνεύοντας, από στιγμή σε στιγμή, να χτυπηθεί από το ακόντιο του διώκτη του, σώθηκε μόνο από τη γρήγορη επέμβαση του Δία. Με ένα του κεραυνό, ο πατέρας των θεών, άνοιξε ρήγμα στη γη, όπου χάθηκαν ο Αμφιάραος, το άρμα του και τα δύο άλογα Θόας και Δίας. Σύμφωνα με άλλη πάλι εκδοχή, τη Σαλώμη, την κόρη του Ηρώδη, σύμφωνα με μια παράδοση, «επί τη αποτομή του Προδρόμου» την κατάπιε η Γη ζωντανή. Τη φράση αυτή τη χρησιμοποιούμε και σαν κατάρα «να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί». Όπως γράφει ο Γ. Σιέττος στο βιβλίο του «Λαογραφία», η συνήθεια αυτή επικράτησε μάλλον από περιστατικό, κατά το οποίο κατ’ ευχή του Μωυσή «η γη άνοιξε και κατάπιε το Δαθάν και τον Αβειρών και τους οίκους αυτών». Συναντάται και σαν κατάρα του εαυτού μας. «Να ανοίξει η γη και να με καταπιεί», λέει εκείνος που θέλει να κρύψει τη ντροπή του ή να βάλει τέρμα στη δυστυχία του. «Ιδρώς τε μοι περιεχείτο υπ’ αιδούς και τούτο δη το του λόγου χανείν μοι την γην ηυχόμην». (Λουκιανός Συμπ. 28 Αποκάλυψη Ιωάννου ΙΒ΄ 16, Αριθμούς ΙΣΤ΄ 30, Απολλόδωρο Γ, Β, 2, Ιλιάδα Δ 183, Ζ 282. Λουκιανός «Αλιεύς» 607) «Εγώ, ω Φιλοσοφία, μεταξύ λέγοντος αυτού, καταγής δούναι ηυχόμην», δηλαδή «Εγώ, Φιλοσοφία, όσο αυτός μιλούσε, ευχόμουν να βρεθεί κάτω από τη γη». Και ο Αριστοφάνης στους «Αχαρνείς» λέει: «Μας το ‘σκασε! Άνοιξε η γη και τον κατάπιε! Αλίμονό μου ο δύσμοιρος, με βάρυναν τα χρόνια». (Από το βιβλίο του Τάκη Νατσούλη «Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις» Αντωνιάδου Άννα (ΣΤ΄ Τάξη)