ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΛΑΝΗΤΗ     Όνομα: Άρης Ακτίνα: 3.380 χμ. Όγκος: 0,151 της γης Βαρύτητα: 0,37 (ένας άνθρωπος 75 κιλών θα ζύγιζε 27,75 κιλά) Ατμόσφαιρα: Διοξείδιο του άνθρακα (95%), άζωτο, αργόν, κρυπτόν, υδρογόνο Ελάχιστη θερμοκρασία: -87o C Μέγιστη θερμοκρασία: 17o C Διάρκεια περιστροφής (γύρω από τον άξονά του): 24,6 ώρες Διάρκεια περιφοράς (γύρω από τον ήλιο): 1,88 έτη Μέση απόσταση από τον ήλιο: 227.200.000 χμ. Ελάχιστη απόσταση από τη Γη: 55.700.000 χμ. Μέγιστη απόσταση από τη Γη: 399.000.000 χμ. Δορυφόροι: Φόβος και Δείμος Άλλες πληροφορίες: Η διάμετρος του Άρη είναι η μισή σχεδόν από τη διάμετρο της Γης. Το μεγαλύτερο τμήμα του είναι σκεπασμένο με κιτρινωπές ή κοκκινωπές κηλίδες που ονομάζονται ήπειροι. Στα κοιλώματα των ηπείρων διακρίνονται άλλες, σκοτεινές κηλίδες που τις ονομάζουν θάλασσες. Το κόκκινο χρώμα αυτού του πλανήτη, που θυμίζει το χρώμα της φωτιάς, γι’ αυτό λέγεται και «πυρόχρους αστήρ», έκανε, λένε, τους αρχαίους να του δώσουν το όνομα του θεού του πολέμου, του Άρη. Ένας διαστημικός σταθμός των Αμερικάνων, ο Βίκινγκ 1, το 1976, έστειλε στη γη σπουδαία στοιχεία για την ύπαρξη ή όχι ζωής στον Άρη. Μυθολογία: Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Άρης γεννήθηκε από την ένωση της Ήρας και του Δία. Ήταν ο θεός του πολέμου και άμεσα συνδεδεμένος με τη βία, την πολεμική μανία και το φθόνο. Χαιρόταν ιδιαίτερα το αιματοκύλισμα στις μάχες και γι’ αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους αρχαίους, οι οποίοι δεν τον λάτρευαν και πολύ. Στη Σπάρτη θυσίαζαν στους βωμούς του σκυλιά, ενώ στην Αθήνα το όνομά του αναφέρεται και στον όρκο, που έδιναν οι έφηβοι. Το ανώτατο δικαστήριο των Αθηναίων είχε πάρει το όνομα Άρειος πάγος και είχε την έδρα του σ’ έναν βράχο, όπου ο Άρης είχε αθωωθεί από τους θεούς για μια δολοφονία που είχε διαπράξει. Στον Τρωικό πόλεμο υποστήριξε τους Τρώες, σ’ όλες όμως τις μάχες νικήθηκε κατά κράτος από την Αθηνά, σε μια μάλιστα μάχη τραυματίστηκε σοβαρά από την Αθηνά και το Διομήδη. Στην Οδύσσεια αναφέρεται και η γελοιοποίησή του μπροστά στους θεούς από τον Ήφαιστο, ο οποίος τον έπιασε μ’ ένα μεταλλικό δίχτυ στη διάρκεια μιας μυστικής του συνάντησης με την Αφροδίτη (σύζυγο του Ήφαιστου και ερωμένη του Άρη). Αντωνιάδου Άννα (ΣΤ΄ Τάξη)     ΠΙΖΑ Ιταλική πόλη στην περιοχή της Τοσκάνης, χτισμένη στις όχθες του Άρνου ποταμού. Έχει 105.700 κατοίκους και είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας (με έκταση 2.448 τ. χμ. και πληθυσμό 380.800 κατοίκους). Η πόλη έχει πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε το 1343. Αποτελεί συγκοινωνιακό κόμβο και αγροτικό κέντρο της περιοχής. Ιδιαίτερη ανάπτυξη έχει η υφαντουργία της. Ιστορία: Κατά το Μεσαίωνα η Πίζα ήταν ένα από τα σημαντικότερα ναυτικά κέντρα της Ιταλίας. Διατηρεί σημαντικά μνημεία καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Βασικό κέντρο των μνημείων αυτών είναι η πλατεία της μητροπόλεως, όπου υψώνονται τέσσερα μαρμάρινα οικοδομήματα: ο καθεδρικός ναός με άμβωνα του Τζιοβάνι Πιζάνο, το βαπτιστήριο που φιλοτέχνησε ο Νικόλα Πιζάνο, το κοιμητήριο, με τοιχογραφίες του Μπενότσο Γκοτσόλι και άλλων ονομαστών καλλιτεχνών και, τέλος, ο περίφημος «κεκλιμένος πύργος» ύψους 55,2 μ., όπου ο Γαλιλαίος πειραματιζόταν γύρω από την πτώση των σωμάτων. Κατά παράδοση η πόλη ιδρύθηκε από Έλληνες της Πίσας (Ήλιδας) ή από τους Ετρούσκους. Συμμάχησε με τους Ρωμαίους (3ος αιώνας π.Χ.), που τη χρησιμοποίησαν σαν στρατιωτικό και ναυτικό ορμητήριο για την κατάκτηση της Βόρειας Ιταλίας. Αργότερα καταδίωξε και λεηλάτησε με τα πλοία της τις βάσεις των Σαρακηνών. Τα κατορθώματα των ναυτικών της εναντίον των Αράβων και των Σαρακηνών είναι πολλά. Το 1241 ο στόλος της αιχμαλώτισε το στόλο της Γένουας. Τελικά η τελευταία κατάλαβε την Πίζα (1406). Το 1813 ο αυτοκράτορας ίδρυσε στην πόλη ιταλικό ανώτατο λύκειο και την κατέστησε – μαζί με το πανεπιστήμιό της – πνευματική εστία της Ιταλίας. Ακμαία ελληνική παροικία υπήρχε εδώ το 17ο και 18ο αιώνα. Αντωνιάδου Άννα (ΣΤ΄ Τάξη)