Κάθε Σπαρτιάτης πολίτης ανήκε σε
μια 15μελή ομάδα που ονομάζονταν συσκηνία ή συσσίτιον. Ως τα
τριάντα τους χρόνια τα μέλη των συσκηνιών ζούσαν μαζί σε
ιδιαίτερα οικήματα που ονομάζονταν ανδρεία ή συσσίτια και
έτρωγαν μαζί σε ιδιαίτερους χώρους που ονομάζονταν συσσίτια ή
φιδίτια. Στη δωρική δε
διάλεκτο ονομάζονταν "ανδρεία" διότι απευθύνονταν αποκλειστικά
στον ελεύθερο άρρενα πληθυσμό. Μετά τα τριάντα χρόνια κοιμούνταν
το βράδυ στο σπίτι τους, αλλά περνούσαν και πάλι την ημέρα και
έτρωγαν με τους συντρόφους της συσκηνίας. Στα γεύματα των
συσκηνιών καλούνταν συχνά και οι νέοι κάτω των είκοσι ετών, που
δεν είχαν ολοκληρώσει το στάδιο της αγωγής και δεν είχαν ακόμη
πολιτικά δικαιώματα, γιατί η επαφή τους με τους μεγαλύτερους
θεωρούνταν αποτελεσματικό μέσο για τη συμπλήρωση της πολιτικής
τους αγωγής.
Στην κοινή τράπεζα έπρεπε ο κάθε
Σπαρτιάτης να δώσει ίση ποσότητα τροφίμων με τους υπολοίπους .Τα
αγαθά αυτά τα παραλάμβανε και τα διαχειριζόταν η πολιτεία.
Το πιο χαρακτηριστικό φαγητό των
Σπαρτιατών ήταν ο μέλανας ζωμός (ήταν κάτι ως η φασολάδα στο
σημερινό ελληνικό στρατό ή η μακαρονάδα στο ιταλικό).
Αποτελούταν ο ζωμός αυτός από χοιρινό ή μοσχαρίσιο κρέας
βρασμένο κυρίως με το αίμα του. Πρόσθεταν ξύδι και αλάτι. Έπρεπε
σ’ αυτά να παραβρεθούν όλοι χωρίς να έχουν γευματίσει πριν.
Ο Διονύσιος, ο τύραννος των
Συρακουσών, αγόρασε ένα μάγειρα από τη Σπάρτη και του έδωσε
εντολή να του παρασκευάσει το μέλανα ζωμό, που τόσο αγαπούσαν οι
Σπαρτιάτες. Όμως, δεν κατάφερε να καταπιεί ούτε την πρώτη
κουταλιά και την έφτυσε. Τότε ο μάγειρας του είπε: «Για να
δοκιμάσεις αυτό το φαγητό, πρέπει πρώτα να κάνεις σπαρτιατική
γυμναστική και να κολυμπήσεις στον Ευρώτα».
