ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8 (Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας) και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες. 

Αρης

Από τα  αρχαία χρόνια οι λαοί για να λύσουν τις διαφορές τους κατέφευγαν πιο οδυνηρή πράξη για τον άνθρωπο, τον πόλεμο. Στην αρχαία ελληνική μυθολογία δεσπόζουν δυο μεγάλες πολεμικές επιχειρήσεις: ο δεκαετής Τρωικός πόλεμος και η Αργοναυτική εκστρατεία. Οι Έλληνες λοιπόν έπλασαν έναν θεό, τον Άρη, που προσωποποιούσε αυτή τη φριχτή μάστιγα. Ήταν πάντοτε διψασμένος για αίμα και βασικό του χαρακτηριστικό ήταν η παράλογη μανία και έλλειψη οποιασδήποτε ευγένειας.

Ο Άρης άνηκε στη δεύτερη γενιά Ολυμπίων. Ήταν νόμιμος γιος του Δία και της Ήρας. Η αγάπη του να προκαλεί πολέμους και καβγάδες τον έκανε αντιπαθητικό όχι μόνο στους άλλους θεούς μα και στον πατέρα του τον Δία, που δεν έχανε την ευκαιρία να τον προσβάλει και να τον αποκαλεί “αγύριστο κεφάλι”. Τη μεγαλύτερη διαμάχη είχε ο Άρης με την Αθηνά, που ήταν και αυτή πολεμική θεά. Όμως η Αθηνά ήταν παράλληλα και θεά της σοφίας, συνδύαζε δηλαδή την δύναμη και την εξυπνάδα. 

Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές νικούσε και ντρόπιαζε τον πολεμόχαρο θεό. Οι πιο σημαντικές συγκρούσεις ανάμεσα τους έγιναν κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου. Όπως μας πληροφορεί ο Όμηρος, ο καβγατζής θεός είχε υποσχεθεί στη μητέρα του Ήρα και στην Αθηνά να βοηθήσει τους Έλληνες. Όμως, ξελογιασμένος από την ομορφιά της Αφροδίτης, σε μια κρίσιμη στιγμή πέρασε στην αντίπαλη παράταξη. Για αρκετό καιρό παραστέκονταν στο σημαντικότερο ήρωα των Τρωών, τον Έκτορα, ο οποίος θέριζε τα κεφάλια των Αχαιών, μια και έλειπε από το πεδίο της μάχης ο Αχιλλέας. 


 

Χρήστος Παπαδόπουλος (ΣΤ΄ Τάξη)

 

ΜΕΓΑΛΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΑ (ΜΕΡΟΣ Α΄)


 

ΒΕΖΟΥΒΙΟΣ

Ο Βεζούβιος είναι το αρχαιότερο ηφαίστειο της γης, το πιο χαρακτηριστικό από όλα τα άλλα  ηφαίστεια. Οι πιο σημαντικές εκρήξεις του κατά καιρούς είναι οι εξής:

Η πρώτη έκρηξη αναφέρεται το 63 μ.Χ. Ως τότε οι αρχαίοι τον περιέγραφαν σαν ένα απλό όρος που παρήχθη από ηφαιστειακή ενέργεια. Το 63 μ.Χ. παρατηρήθηκε ένας σεισμός στις γύρω περιοχές και η έκρηξη του ηφαιστείου είχε σαν αποτέλεσμά να επιφέρει καταστροφές στην Πομπηία και στο Ηράκλειο που ανοικοδομήθηκαν όμως πολύ γρήγορα.

Η πιο τρομερή έκρηξη έγινε το 79 μ.Χ., που είχε σαν αποτέλεσμα να θαφτούν κάτω από την πύρινη λάβα και την τέφρα η Πομπηία και το Ηράκλειο και 20.000 άτομα να πεθάνουν από τα αέρια, την τέφρα και την βροχή των ηφαιστειακών λίθων. Ο Πλίνιος ο νεότερος, περιγράφει σε τρεις επιστολές που διασώθηκαν, τις τραγικές αυτές στιγμές της θεομηνίας και της καταστροφής. Από τότε αρχίζει και η δράση του Βεζούβιου με αραιά διαλείμματα ύφεσης .

Ισχυρή έκρηξη του Βεζούβιου σημειώθηκε το 1631, όποτε ξεχύθηκε από τη νότια πλευρά του ισχυρό ρεύμα λάβας, το οποίο με καταπληκτική ταχύτητα έφθασε ως τη θάλασσα, περνώντας ανάμεσα από της πόλεις Πόρτιτσι και Τόρρε Αννουτσιάτα. Τα θύματα της περιόδου αυτής ανέρχονται σε τρεις περίπου χιλιάδες. Η πόλη Τόρρε ντελ Γκρέκο υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές. Η ίδια πόλη υπέστη καταστροφές και το 1794 από κύμα λάβας πλάτους 650 μ. και ύψους 13 μέτρων.                                                          

To 1872 επακολουθεί νέα έκρηξη κατά την οποία εκτινάχθηκαν σε μεγάλη ποσότητα λάβα, τέφρα και λίθοι, που κατέστρεψαν πολλά από τα κτίσματα των γύρω χωριών. Τα θύματα ήταν περίπου 100 που είχαν ανέβη στο Βεζούβιο για να τον θαυμάσουν. 

Τον Μάιο του 1900 έγιναν σφοδρές εκρήξεις χωρίς να χυθεί λάβα.

Το 1906 η έκρηξη ήταν τόσο δυνατή ώστε να την παρομοιάσουν με αυτή του 79 μ.Χ. Έγιναν τεράστιες εκρήξεις λάβας, ακούγονταν ισχυρότατοι κρότοι, χάσματα ανοίχθηκαν στις πλευρές, από όπου ξεχυνόταν λάβα που κατέστρεψε το χωριό Βάσκο Τρεκάζε.   

Η τελευταία έκρηξη έγινε τον Μάρτιο του 1944.

Σήμερα εξακολουθούν να βγαίνουν από τον κρατήρα ποσότητες αερίων και μικρά νέφη καπνού, σημεία ότι ο Εγκέλαδος δεν παύει να προετοιμάζει στα εργαστήρια του μια νέα έκρηξη.

Αλεξανδρόπουλος Χρήστος, Παπαδόπουλος Αντώνης (ΣΤ΄ Τάξη)

*       *       *

ΑΙΤΝΑ

Το ψηλότερο ηφαίστειο της Ευρώπης. Βρίσκεται στο ΒΑ άκρο της Σικελίας (3.295 μ.). Ο επισκέπτης διακρίνει τρεις ζώνες από τη βάση μέχρι την κορυφή του βουνού. Αμπέλια  και οπωροφόρα δέντρα είναι φυτεμένα στην πρώτη. Στην επόμενη και μέχρι τα 2.000 μ. εκτείνεται πυκνό δάσος και πάνω από τη ζώνη αυτή βρίσκεται η κορυφή της Αίτνας γυμνή από βλάστηση. Εκεί, πλάι στον ηφαιστειογενή κώνο υπάρχει επιστημονικό παρατηρητήριο που κάνει μελέτες ηφαιστειολογικές, αστρονομικές και μετεωρολογικές. Τον καιρό της ηρεμίας ο κρατήρας μοιάζει με ένα πολύ μεγάλο ποτήρι, από τις ρωγμές του οποίου βγαίνουν ατμοί, ενώ από τον κυρίως κρατήρας εκσφενδονίζονται με δύναμη οι ατμοί. Πολύ εύφορο είναι το έδαφος στις πλαγιές της Αίτνας. Γύρω της είναι περίπου 65 πόλεις και χωριά με 330.000 κατοίκους, που ζουν με την αγωνία της καταστροφής από κάποιαν έκρηξη.

Οι αρχαίοι Έλληνες εκεί τοποθετούσαν το εργαστήρια του Ηφαίστου και των Κυκλώπων, καθώς και την κατοικία του Τυφώνα και του Εγκέλαδου. Ο Θουκυδίδης και ο Πίνδαρος αναφέρουν εκρήξεις του ηφαιστείου. Καταστρεπτική έκρηξη έγινε το Mάρτιο του 1669, που κράτησε τέσσερις μήνες. Κατάστρεψε 12 πόλεις και χώρια και πέθαναν 20.000 άνθρωποι. Αλλά φοβερότερη ήταν η έκρηξη του 1693. Χάθηκαν τότε 60.000 ψυχές. Ο κρατήρας της Αίτνας εξακολουθεί μέχρι σήμερα με καταπληκτική κανονικότητα να ξεχύνει από καιρό σε καιρό την καυτή του λάβα προκαλώντας καταστροφές καινούργιες. Το 1956 έγιναν νέες εκρήξεις. Νέος κώνος ύψους 32 μ. σχηματίστηκε. Κοντά στην Αίτνα ήταν χτισμένη η αρχαία Κατάνη.

Παυλίδου Ιωάννα (ΣΤ΄ Τάξη)

 

 

 

Την σελίδα αυτή σχεδίασε ο Κιοσσές Γιώργος