ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ Στις 16 Ιουνίου είναι η γιορτή του πατέρα. Το γλυκό του χαμόγελο, αλλά και η θυμωμένη του κατσάδα πάντα έρχεται στο μυαλό μας, όσο κι αν μεγαλώσουμε. Ένα φιλί για σένα πατερούλη, που λείπεις πολλές ώρες από το σπίτι και σε περιμένουν όλοι να χαρούν τη συντροφιά σου. Χαραλαμπίδης Λευτέρης (Γ΄ Τάξη) 19 ΜΑΪΟΥ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ Έτσι ονομαζόταν από τους αρχαίους το βορειοανατολικό τμήμα της Μικράς Ασίας όπου υπήρχαν από τον 7ο π.Χ. αιώνα ακμάζουσες ελληνικές αποικίες όπως η Τραπεζούντα, η Απολλωνία, η Σινώπη, η Αμισός, ο Σαλμωδησσός, η Κερασούντα κ.ά. Η ιστορία του Πόντου (σαν κατοικημένης ελληνικής περιοχής) ξεκινά απευθείας από την αρχαιότητα και, παρά τις επιδρομές διαφόρων ξένων φυλών, ο Πόντος κατόρθωσε να διατηρήσει αμιγή, αρχαιοελληνικά ήθη και γλωσσικά ιδιώματα, πράγμα που δεν παρατηρούμε σε τόσο βαθμό σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Τη χώρα του Πόντου από πολύ νωρίς υπέταξαν οι Μήδοι και οι Πέρσες, αλλά παρά την υποταγή τους αυτή οι ελληνικές πόλεις εξακολουθούσαν να ακμάζουν. Τον 5ο π.Χ. αιώνα γινόταν αξιόλογο εμπόριο μεταξύ των αρχαίων Αθηνών και των πόλεων του Πόντου. Γι’ αυτό το λόγο και κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα οι Αθηναίοι εξασφάλισαν διόδους από τον Ελλήσποντο και το Βόσπορο για να έρχονται σε επικοινωνία τακτική με τις μακρινές αυτές πόλεις. Ύστερα την κυρίευσε ο Μέγας Αλέξανδρος κι αργότερα (281 π.Χ.) ο Μιθριδάτης, που είχε περσική καταγωγή, ίδρυσε το «Βασίλειο του Πόντου», που καταλύθηκε από τους Ρωμαίους το 64 μ.Χ. Ο χριστιανισμός διαδόθηκε στον Πόντο πολύ νωρίς. Κατά τη βυζαντινή εποχή ήταν επαρχία με αυτονομία. Μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους ο Αλέξιος Κομνηνός ίδρυσε στον Πόντο την «Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας» (1204 – 1461). Μετά την υποδούλωσή τους στους Τούρκους οι κάτοικοι του Πόντου γνώρισαν πολλές περιπέτειες, επειδή έμειναν πιστοί στο χριστιανισμό, την ελληνική γλώσσα και τις ελληνικές παραδόσεις. Μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου έγινε μια προσπάθεια για την αυτονόμηση των Ποντίων στα πλαίσια μιας αυτόνομης Αρμενίας, αλλ’ αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους και τους Συμμάχους. Έγινε μάλιστα και ένοπλο κίνημα των Ποντίων στην ορεινή περιοχή της Αμάσειας για την πραγματοποίηση αυτής της ιδέας. Από τα 2.000.000 κατοίκους του Πόντου, οι 510.000 ήταν Έλληνες, που κρατούσαν στα χέρια τους την οικονομική και πνευματική ζωή της περιοχής. Τα σπουδαιότερα αστικά κέντρα, με έντονη παρουσία των Ελλήνων ήταν: η Σινώπη, η Πάφρα, η Σαμψούντα, η Οινόη, τα Κοτύωρα, η Κερασούντα, η Τρίπολη, η Τραπεζούντα, η Ριζούντα, η Αμάσεια, η Τοκάτη, το Άκνταγ Μαντέν, η Σεβάστεια, η Νεοκαισάρεια, η Αργυρούπολη και το Σεμπίν Καραχισάρ. Ο ελληνισμός του πόντου συντηρούσε 850 περίπου δημοτικά σχολεία, γυμνάσια και ημιγυμνάσια. Η ποντιακή διάλεκτος διατηρεί λείψανα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Πολλοί γραμματικοί τύποι και λέξεις έχουν απ’ ευθείας την καταγωγή τους από την αρχαία ελληνική. Οι Πόντιοι π.χ. διατηρούν το ν της αιτιατικής (το άλογον, το βούδιν). Προφέρουν το αυ ως αου (αούτος ή ατός κλπ.). Η λαογραφία τους είναι πλουσιότατη, τα τραγούδια τους που τα συνοδεύουν με τη λύρα είναι γεμάτα πάθος κι οι χοροί τους ζωηροί. Το ελληνικό στοιχείο εξαφανίστηκε σχεδόν από τον Πόντο με βίαιη εκρίζωση, κατά τη Μικρασιατική καταστροφή. Από το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού εξοντώθηκαν περίπου 200.000 και οι υπόλοιποι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Ρωσία και κυρίως στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, τη Βέροια, την Έδεσσα, τις Σέρρες, την Καβάλα, τη Δράμα, την Ξάνθη, το Κιλκίς, και σε γεωργικές επαρχίες των περιοχών αυτών. Οι πόντιοι πρόσφυγες, εργατικοί, φιλοπρόοδοι και φιλόξενοι, βοήθησαν πολύ στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου. Διατηρούν ζωηρή την ανάμνηση των ιστορικών τους εστιών, πολλά από τα ήθη και τα έθιμά τους, καθώς και την ποντιακή διάλεκτο, τη σημαντικότερη σε εξάπλωση από τις νεοελληνικές διαλέκτους. Τη μιλούσαν σε 800 χωριά του Πόντου. Στους χορούς των γάμων, των πανηγυριών και των διασκεδάσεων χρησιμοποιούν τη λύρα ή κεμεντζέ, λαϊκό μουσικό όργανο που παίζεται συνήθως χωρίς συνοδεία. Αντωνιάδου Άννα, Ταταρίδου Μιλένα (ΣΤ΄ Τάξη)