ΛΑΟΙ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ / ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ Αϊνού Λαός 15.000 περίπου ατόμων, που κατοικούν στα νησιά Χοκάιντο, Σαχαλίνη και Κουρίλες. Φυλετικά ανήκουν στους Ευρωπίδες, δεν έχουν την πτυχή στα βλέφαρα, χαρακτηριστικό γνώριμο των Κίτρινων, και έχουν έθιμα αρκετά πρωτόγονα, όταν συγκρίνονται προπάντων με τους μογγολικούς λαούς. Οι Αϊνού είναι οι τελευταίοι απόγονοι ενός λαού που κατά την νεολιθική εποχή κατοικούσε ολόκληρη την Ιαπωνία, όμως από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους, καθώς πιεζόταν από τα μογγολικά φύλα που είχαν ξεχυθεί από το κέντρο της Ασίας, ζητούσε καταφύγιο όλο και βορειότερα, περιορίζονταν συνεχώς σε αριθμό και σε έκταση.   Μικρόσωμοι, δολιχοκέφαλοι, οι Αϊνού  έχουν άφθονο τρίχωμα, ζουν το καλοκαίρι σε καλύβες και το χειμώνα σε κατοικίες μισοϋπόγειες, φορούν ρούχα από φυτικές ίνες, που διακοσμούνται με λεπτοδουλεμένα και πολύπλοκα γεωμετρικά σχέδια, ενώ το χειμώνα προστατεύονται από το κρύο με δέρματα σκύλων. Οι άντρες ασχολούνται με το κυνήγι. Πατροπαράδοτα όπλα είναι το τόξο και το ρόπαλο, τα μόνα σιδερένια που ξέρουν προέρχονται από τους γείτονές τους Ιάπωνες. Οι γυναίκες ασχολούνται με τη συλλογή καρπών και με μια στοιχειώδη γεωργία. Κατά τα έθιμα, ο άντρας πρέπει να παντρεύεται την κόρη του θείου από τη μητέρα του, όμως απαγορεύεται ο γάμος δυο αδελφών με δυο αδελφές. Η θρησκεία τους αποδίνει μεγάλη σημασία στην αρκούδα. κάθε οικογένεια τρέφει αρκούδες. Οι Αϊνού έχουν πλούσιους λαϊκούς μύθους και παραδόσεις. Παπαδόπουλος Χρήστος, Πραντσίδου Πελαγία (ΣΤ΄ Τάξη)   *       *       * Οι ιθαγενείς φυλές τησ Λατινικήσ Αμερικήσ Οι ιθαγενείς φυλές στη Λατινική Αμερική διατρέχουν πολλούς κινδύνους και πολλές από αυτές αποδεκατίζονται. Ζούσαν σε οικογενειακές εστίες, με τις παραδόσεις κυνηγώντας και ψαρεύοντας για να βρούν τροφή. Κυρίως σε περιοχές του Αμαζονίου. Τα τελευταία χρόνια υφίστανται μεγάλο διωγμό και σε αρκετές περιπτώσεις εγκαταλείπουν τα εδάφη τους. Όταν ήρθαν σε επαφή με μη ιθαγενείς κόλλησαν ασθένειες όπως μαλάρροια και γρίπη και πολλοί έχασαν τη ζωή τους. Ένα από τα κυριώτερα προβλήματα είναι η εκδίωξη από τα εδάφη τους, όπως γίνεται με τους Νουκάκ στην Κολομβία. Ο εμφύλιος με τους αντάρτες της οργάνωσης FARC και τους παραστρατιωτικούς για τον έλεγχο της κόκας, στα εδάφη που πριν ζούσαν οι ιθαγενείς, έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην επιβίωση τους. Έχουν απομείνει μόλις 400. "Είμαστε λίγοι, σχεδόν δεν μένει κανένας Νουκάκ. Αντίθετα ο υπόλοιπος κόσμος είναι πολυάριθμος και έχει ωραία σπίτιτα και μεγάλα. Αυτοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Δεν ακούνε ότι οι Νουκάκ αποδεκατίζονται..." δηλώνει ο Chorebe, από τη φυλή Νουκάκ.           ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΡΗΜΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ (Β΄  ΜΕΡΟΣ) ΣΑΧΑΡΑ Η Σαχάρα είναι η μεγαλύτερη έρημος στον κόσμο. Έχει έκταση 8.600.000 περίπου τετραγωνικά χιλιόμετρα ,καταλαμβάνει το σύνολο σχεδόν του βόρειου τμήματος της αφρικάνικης ηπείρου και αποτελεί το δυτικό άκρο της Αφροασιάτικης Ερημικής Ζώνης. Ορίζεται βόρεια από τη Μεσόγειο θάλασσα και την οροσειρά του Άτλαντα, δυτικά από τον Ατλαντικό Ωκεανό και ανατολικά από την Ερυθρά θάλασσα. Στη Σαχάρα ανήκουν συνολικά 5.120 χιλιόμετρα ακτογραμμής. Η κατανομή των βροχοπτώσεων διακρίνεται σε τρεις σαφείς ζώνες: στη βόρεια ζώνη, όπου βρέχει τον χειμώνα. στην τροπική περιοχή, όπου εκτός από τα ορεινά, μπορεί να μην βρέξει επί σειρά ετών και στη νότια περιοχή, όπου σημειώνονται σχετικά κανονικές βροχοπτώσεις κατά το καλοκαίρι. Οι θύελλες είναι, γεωγραφικά, αυστηρά καθορισμένες, διαρκούν αρκετές ώρες και προξενούν μεγάλες πλημμύρες σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.Παρατηρούνται επίσης συνεχείς βροχοπτώσεις που μπορεί να διαρκέσουν αρκετές εβδομάδες. Κατά τις βροχοπτώσεις αυτές οι σταγόνες βροχής εξατμίζονται στο στρώμα θερμού αέρα που άπτεται του εδάφους. Ο σχηματισμός νεφών μειώνεται προς τα ανατολικά. Το 25% περίπου των φυτικών ειδών που απαντούν στη βόρεια Σαχάρα είναι μεσογειακής προέλευσης. Τυπικός αντιπρόσωπος των ενδημικών φυτών που απαντούν στις υψηλότερες περιοχές των ορέων είναι το είδος Pentzia monodiana (οικογένεια Σύνθετα). Ένδειξη των παλαιοτέρων, πιο υγρών, περιόδων αποτελεί η παρουσία της συκιάς, της ελιάς, της μυρτιάς και του κυπαρισσιού. Τα πιο κοινά δέντρα που απαντούν στη Σαχάρα είναι οι χουρμαδιές στα βόρεια, ο φοίνικάς στο κέντρο, καθώς και διάφορα είδη ακακίας και ταμάρικα. Μεγάλες φιστικιές φύονται στα βυθίσματα και βλάστηση μεσογειακού τύπου απαντά στα βουνά, σε υψόμετρο μεταξύ 1.220 και 1.524 μέτρων. Συνηθέστερα ζώα στη Σαχάρα είναι τα έντομα και τα ποντικόμορφα τρωκτικά, ενώ στο εσωτερικό απαντούν και ορισμένα είδη ερπετών. Χαρακτηριστικό ζώο οροπεδίων είναι η γκαζέλλα, ενώ το χαρακτηριστικότερο ζώο των ορεινών περιοχών είναι ο αμμότραγος, ένα είδος αντιλόπης, το οποίο, όπως και ένα είδος κουνελιού, απαντά στα βόρεια και ανατολικά. Στην περιοχή του Τιμπέστι απαντούν πίθηκοι και φραγκόκοτες, στην περιοχή Ενεντί κροκόδειλοι και ένα είδος παπαγάλου, και αγριόγαλοι στα νότια. Αλεπούδες (συμπεριλαμβανομένης και της μικρής αφρικάνικης αλεπούς φένεκ) απαντούν στις νησίδες βλάστησης, και ψάρια, βάτραχοι και φρύνοι απαντούν σε νερόλακκους. Το ψάρι Γαμβούζια είχε εισαχθεί και αναπτυχθεί στις λίμνες, στους νερόλακκους και στις δεξαμενές των οάσεων για την εξολόθρευση των κουνουπιών. Στα κατοικίδια ζώα περιλαμβάνονται οι καμήλες, τα αιγοπρόβατα, τα γαϊδούρια και οι κότες. Το εσωτερικό της Σαχάρας διασχίζουν μεταναστευτικά είδη ακρίδας, πεταλούδας και πουλιών. Με έκταση όσο και η ΗΠΑ, η Σαχάρα υπολογίζεται ότι έχει μόλις 2.000.000 κατοίκους (με εξαίρεση την κοιλάδα του Νείλου). Τεράστιες εκτάσεις είναι τελείως ακατοίκητες. σε όσες περιοχές, όμως, η καχεκτική βλάστηση αρκεί για τη συντήρηση κατοικίδιων ζωών ή υπάρχει μόνιμα διαθέσιμο νερό, διάσπαρτες ομάδες ανθρώπων κατάφεραν να επιβιώσουν σε εύθραυστη ισορροπία με ένα από τα πιο τραχιά περιβάλλοντα του πλανήτη. Ο μισός περίπου πληθυσμός της Σαχάρας αποτελείται από νομάδες, ο αριθμός, όμως, των τελευταίων μειώνεται αδιάκοπα στον βαθμό που η σύγχρονη οικονομία εισδύει στην έρημο και η πολιτική των χωρών της Σαχάρας οδηγεί τους νομάδες στην εγκατάλειψη του παραδοσιακού τρόπου ζωής τους και στη μόνιμη εγκατάστασή τους σε τοποθεσίες γειτονικές προς ήδη προϋπάρχοντες μόνιμους οικισμούς. Οι σύγχρονοι λαοί της Σαχάρας διαιρούνται συνήθως σε τέσσερις κύριες ομάδες: στους Αραβο –Βερβερικούς λαούς, στα βόρεια. τους λιγότερο εξαραβισμένους Μαυριτάνους, στα δυτικά. τους Τουαρέγκ των νότιων  κεντρικών ορέων. τους Τέντα του Τιμπεστί και των νότιων περιοχών. Εθνολογικά, όλες αυτές οι ομάδες είναι κυρίως βερβερικές, αν και οι Τέντα παρουσιάζουν πολλές νεγροειδείς επιμιξίες.                           Στάχοβιτς Γιώργος (ΣΤ΄ Τάξη) *       *       * Ερημος Αραβίασ Το Νατζντ είναι η καρδιά της Σαουδικής Αραβίας. Αποτελείται από ένα μεγάλο πετρώδες οροπέδιο, το οποίο στα Βόρεια γίνεται αμμώδες (έρημος του Ναφούντ) και κατεβαίνει στα Ανατολικά με απότομες αναβαθμίδες. στους πρόποδές τους υπάρχει σειρά πηγών που ευνόησαν την εμφάνιση πολλών πυκνοκατοικημένων  οάσεων. Κατά μήκος του Περσικού  κόλπου εκτείνεται η ζώνη Αλ – Χάσα με φυσική άδρευση και σε πολλά τμήματά της εύφορη προπάντων όμως πλούσια σε κοιτάσματα πετρελαίου. Στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας εκτείνεται η έρημος του Ραμπ – αλ Χαλί, που οι βεδουίνοι την αποκαλούν απλώς αρ – Ριμάλ  (οι άμμοι ).  οι βροχοπτώσεις είναι ελάχιστες σ’ αυτήν την περιοχή και οι διαφορές μέγιστης και ελάχιστης θερμοκρασίας μεγάλες. Η Σαουδική Αραβία δεν έχει υδρογραφικό δίκτυο με την κύρια σημασία της λέξης.  οι κοίτες όμως των σχεδόν πάντα ξερών ουιντιάν (=χείμαρροι ) μαρτυρούν πως το κλίμα ήταν αρκετά πιο βροχερό σε περασμένους γεωλογικούς αιώνες. Γρηγοριάδου Βάσω, Παναούση Βάσω (ΣΤ΄ Τάξη) *       *       * Ατακάμα Έρημος της Β. Χιλής, στις δυτικές πλαγιές των Άνδεων. Έχει μήκος περίπου 1.000 χμ. Στο έδαφός της υπάρχουν κοιτάσματα νιτρικού και καλιούχου νατρίου, βόρακα, ιωδιούχων και κοινών αλάτων και κυρίως κοιτάσματα χαλκού από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Το κλίμα της είναι υποτροπικό και αρκετά δροσερό. Η παραλιακή αυτή έρημος έχει πολλά ηφαίστεια. Είναι η πιο άνυνδρη (ξηρή) έρημος της Γης . Αποτελείτε από ιζηματογενή πετρώματα και άμμο. Οι πρώτοι κάτοικοι της Ατακάμα ήταν οι Τσιντσόρο , οι οποίοι ζούσαν στα παράλια της ερήμου και ασχολούνταν με το ψάρεμα και το κυνήγι. Εξαιτίας της ύπαρξης γλυκού νερού, αλλά και της επινοητικότητάς τους να εκμεταλλευτούν το θαλάσσιο πλούτο, ο λαός αυτός κατάφερε να επιβιώσει. Να σημειωθεί ότι ήταν από τους πρώτους που εφάρμοσαν την τεχνική μουμιοποίησης των νεκρών τους. Αλεξανδρόπουλος Χρήστος, Παυλίδης Ηλίας (ΣΤ΄ Τάξη)