ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΧΙΡΟΣΙΜΑ Πόλη της Ιαπωνίας, με πληθυσμό γύρω στις 800.000 κατοίκους. Βρίσκεται στις Ν.Δ. ακτές του νησιού Χονσού και αποτελεί σημαντικό ιαπωνικό λιμάνι. Επίσης, διαθέτει πολλές βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Η Χιροσίμα έγινε παγκόσμια γνωστή στις 6 Αυγούστου του 1945, όταν οι Αμερικανοί έριξαν σε αυτήν και στο Ναγκασάκι την πρώτη ατομική βόμβα, η οποία μέχρι σήμερα αποτελεί το πιο μεγάλο στίγμα της πρόσφατης ιστορίας της ανθρωπότητας. Με την πτώση της βόμβας όλα σχεδόν τα σπίτια της καταστράφηκαν, ενώ πέθαναν αμέσως 80.000 άτομα, καθώς και περίπου 120.000 άτομα τις επόμενες μέρες. Οι υπόλοιποι έπαθαν τρομερά εγκαύματα, αιμορραγίες και μολύνσεις, που προκλήθηκαν από τη ραδιενέργεια και τη ραδιενεργή σκόνη. Αυτόπτες μάρτυρες που επέζησαν, ανάφεραν ότι οι κάτοικοι της πόλης έτρεχαν κατατρομοκρατημένοι και ουρλιάζοντας, το δέρμα τους κρεμόταν από το σώμα σε λουρίδες, τα μάτια τους χύθηκαν έξω και τα αυτιά, η μύτη και το στόμα είχαν πρηστεί πολύ. Αλλά οι νεκροί της βάρβαρης αυτής ενέργειας δε σταμάτησαν τότε. Και σήμερα ακόμα εξακολουθούν να πεθαίνουν Γιαπωνέζοι, αφού η υγεία τους έπαθε ανεπανόρθωτη βλάβη από το μολυσμένο με ραδιενέργεια περιβάλλον. Έτσι, ο κατάλογος τον νεκρών της ατομικής βόμβας ολοένα και μεγαλώνει.   Χατζηιωαννίδου Ελένη (ΣΤ΄ Τάξη)   ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ Ναγκασάκι πόλη της Ιαπωνίας, στο δυτικό Κιούσου, στις εκβολές του ποταμού Ουρακάμι στον ομώνυμο όρμο. Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά γύρω από τον όρμο, με ελικοειδείς δρόμους και σπίτια σε αναβαθμίδες. Η γοητεία που ασκεί η σύγχρονη πόλη οφείλεται στην ιστορία της. Η δεύτερη ατομική βόμβα που έριξαν οι ΗΠΑ στην  Ιαπωνία (9 Αυγούστου 1945) κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέστρεψε το κέντρο της πόλης, αλλά είχε λιγότερα θύματα σε σχέση με την πρώτη βόμβα της   Χιροσίμα, λόγω του μικρότερου πληθυσμού και της μορφολογίας του εδάφους. Παρ’ όλα αυτά, 39.000 άτομα σκοτώθηκαν επιτόπου, 25.000 περίπου τραυματίστηκαν και το 40% των κτιρίων καταστράφηκαν. Μεταπολεμικά η πόλη ανοικοδομήθηκε και συχνά υπήρξε λίκνο κινημάτων κατάργησης των πυρηνικών όπλων. Σήμερα είναι σημαντικό τουριστικό κέντρο, με μεγάλα ναυπηγεία.  Παυλίδης Ηλίας, Πραντσίδου Πελαγία (ΣΤ΄ Τάξη)   Το ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΟ Τσερνόμπιλ   Ο Πυρηνικός Σταθμός Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ βρίσκεται στο εγκαταλελειμμένο πλέον χωριό Πρυπιάτ της Ουκρανίας. Το εργοστάσιο που πήρε το όνομά του από την πόλη του Τσερνόμπιλ, μπήκε σε λειτουργία για τη Σοβιετική Ένωση το 1977 ως πρότυπο πυρηνικό εργοστάσιο. Στις 26 Απριλίου του 1986 σημειώθηκε στο εργοστάσιο το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ και είχε ως αποτέλεσμα τον άμεσο θάνατο δεκάδων και την εκτεταμένη επιβάρυνση του περιβάλλοντος με ραδιενέργεια. Το εργοστάσιο λειτουργούσε ως τον Δεκέμβριο του 2000 εξαιτίας μεγάλης ενεργειακής ζήτησης στην Ουκρανία. Το ατύχημα Το ατύχημα συνέβη στη 01:26 ώρα Μόσχας, ξημερώματα του Σαββάτου 26 Απριλίου 1986. Εκείνη την ώρα στο εργοστάσιο βρίσκονταν περίπου 200 εργαζόμενοι των οποίων οι ενασχολήσεις σχετίζονταν με την ομαλή λειτουργία των πυρηνικών αντιδραστήρων 1, 2 και 3, καθώς και με το πρόγραμμα ελέγχου που λάμβανε χώρα στον αντιδραστήρα 4 όπου και σημειώθηκε η έκρηξη. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου υπήρχαν άλλοι εργάτες οι οποίοι δούλευαν σε νυχτερινή βάρδια για την κατασκευή των αντιδραστήρων 5 και 6 που επρόκειτο να λειτουργήσουν το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς. Σημειώθηκαν δύο εκρήξεις στο κτίριο του αντιδραστήρα Νο 4. Το αποτέλεσμά τους ήταν η διάνοιξη μιας τρύπας στην οροφή του κτιρίου και η εκτόξευση γραφίτη, σκυροδέματος και συντριμμιών. Σαν αποτέλεσμα αυτών, ο πυρήνας του αντιδραστήρα βρέθηκε σε επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Μεγάλο μέρος του ουρανίου που χρησιμοποιούνταν ως καύσιμο έφυγε στον αέρα μαζί με υπερουράνια στοιχεία και προϊόντα της σχάσης από τον πυρήνα του αντιδραστήρα, παρασυρόμενα από τον καπνό του οποίου η στήλη έφτασε σε ύψος το ένα χιλιόμετρο. Πυρκαγιά ξέσπασε στην οροφή πάνω από τον στρόβιλο του αντιδραστήρα. Επίσης φλόγες υπήρχαν στο εσωτερικό του κτιρίου μαζί με ατμούς και σκόνη. Ο γραφίτης που έπαιζε το ρόλο του επιβραδυντή του αντιδραστήρα, ανεφλέγη από τη θερμότητα και την έκρηξη. Ένας υπάλληλος του εργοστασίου που βρισκόταν ακριβώς πάνω από τον αντιδραστήρα της στιγμή της έκρηξης σκοτώθηκε ακαριαία και το πτώμα του δεν ήταν δυνατό να ανασυρθεί και ένας δεύτερος υπάλληλος τραυματίστηκε από συντρίμμια που έπεσαν πάνω του και εμφάνισε σοβαρά εγκαύματα. Απεγκλωβίστηκε άμεσα αλλά υπέκυψε λίγες ώρες αργότερα. Επιπτώσεις Ως αποτέλεσμα του ατυχήματος 237 άνθρωποι υπέφεραν από οξείας μορφής μόλυνση από ραδιενέργεια, από τους οποίους 31 πέθαναν μέσα στους πρώτους τρεις μήνες. Οι περισσότεροι ήταν πυροσβέστες και διασώστες, οι οποίοι δεν ήταν πλήρως ενήμεροι για τους κινδύνους που διέτρεχαν. 135.000 άνθρωποι απομακρύνθηκαν από την περιοχή, 50.000 από αυτούς κάτοικοι του Πριπυάτ. Ο συνολικός αριθμός των θανάτων στην περιοχή είναι δύσκολο να καθοριστεί επακριβώς λόγω της μυστικοπάθειας του τότε καθεστώτος, η οποία οδήγησε σε ελλιπή καταγραφή των σχετικών στατιστικών στοιχείων. Επιπτώσεις στην Ελλάδα Μέρος του ραδιενεργού νέφους από το Τσερνόμπιλ έφτασε και στην Ελλάδα μετά από μερικές μέρες. Προκλήθηκε πανικός στον ελληνικό πληθυσμό, συγκεκριμένα σχετικά με την ασφάλεια των τροφίμων, με τον κρατικό μηχανισμό να κάνει συστάσεις για αποφυγή του φρέσκου γάλακτος και το καλό πλύσιμο φρούτων και λαχανικών από τις 5 Μαΐου και μετά. Το ραδιενεργό νέφος επηρέασε κυρίως την Βόρεια Ελλάδα και τη Θεσσαλία, όπου χρόνια αργότερα ανιχνεύονταν ποσά ραδιενέργειας υψηλότερα του κανονικού. Μετρήσεις που έγιναν το 1996 έδειξαν εκπομπές καισίου στα 65 κιλομπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο με το όριο επικινδυνότητας να βρίσκεται στα 5 κιλομπεκερέλ. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία δεν παρατηρήθηκε αύξηση στη συχνότητα της λευχαιμίας, εκτός από τη σπάνια βρεφική λευχαιμία, αλλά ούτε και στον καρκίνο του θυρεοειδούς. Από την άλλη όμως υπολογίζεται από έρευνα της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας ότι έγιναν περίπου 2.500 τεχνητές εκτρώσεις το 1986 από γονείς οι οποίοι φοβήθηκαν τις πιθανές επιπτώσεις της ραδιενέργειας στο έμβρυο. Επίσης ιατρικοί κύκλοι αποδίδουν 1500 περιπτώσεις καρκίνου (τη δεκαετία 1986-1996) που δεν δικαιολογούνταν από το ιστορικό του ασθενούς, σε πιθανές επιπτώσεις του Τσερνόμπιλ.   Παπαδόπουλος Χρήστος, Στάχοβιτς Γιώργος (ΣΤ΄ Τάξη)