«Όλα έγιναν
εντελώς τυχαία. Το 1974, στην τουρκική εισβολή, είχα υπηρετήσει
με ένα συγχωριανό σας, τον Ηλία τον Ηλιάδη. Είχαμε περικυκλωθεί
από τους Τούρκους, χάσαμε τους υπόλοιπους, μείναμε δυο άτομα
πάνω στα βουνά του Πενταδάχτυλου. Καταλήξαμε σε μια σπηλιά χωρίς
φαγητό, χωρίς νερό. Μια βδομάδα αντέξαμε και αποφασίσαμε να
κατέβουμε και να βγούμε προς τα έξω. Πέσαμε σε μια ενέδρα των
Τούρκων, μας έριχναν από όλες τις μεριές. Καταφέραμε και
βγήκαμε, όμως δεν ξέραμε αν ζούσε ο ένας ή ο άλλος.
Τυχαία το 2003 επισκέφτηκα το
Ριζό για κάποιους φίλους. Μπαίνουμε στο μαγαζί του Ηλία για
φαγητό το βράδυ και βλέπω κάποιον να με κοιτάει. Ούτε ήξερα αν
ήταν ο Ηλίας. Τον κοιτάω, με κοιτάει. Λέω ύστερα:
-
Ρε παιδιά, αυτός ποιος είναι; Να τον φωνάξουμε στην
παρέα.
Τον φωνάξαμε. Του λέω:
-
Ήσασταν στην Κύπρος το 1974;
-
Ναι.
-
Πολεμήσατε στον Πενταδάχτυλο;
-
Ναι.
-
Μείνατε σε κάποια σπηλιά με κανέναν;
-
Ναι.
-
Ε, τότε, ρε Ηλία, ήμασταν εμείς οι δύο.
Εκεί ξεσπάσαμε σε κλάματα, γιατί
δεν το περίμενα. Νόμιζα ότι ο φίλος μου ο Ηλίας ήταν σκοτωμένος
από εκείνη τη μέρα. Όλως τυχαία βρεθήκαμε εκεί πέρα και είπα ότι
η Παναγία τα έφερε έτσι και πρέπει να δεθούμε περισσότερο. Έτσι
σκεφτήκαμε να κάνουμε την αδελφοποίηση με τον Ποντιακό Σύλλογο
του Ριζού, γιατί και σεις είχατε τα ίδια προβλήματα με τον
Τούρκο, όπως είχαμε εμείς το 1974. Σφαγές, φόνους, διωγμούς.
Έτσι προχωρήσαμε στην αδελφοποίηση, την οποία κάναμε στις 26
Οκτωβρίου, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου. Αυτή είναι η πρώτη φάση.
Η δεύτερη φάση θα πραγματοποιηθεί στην Κύπρο το τελευταίο
δεκαήμερο του Ιουλίου του 2008. Τότε κάνουμε εκεί ένα εορταστικό
δεκαήμερο εκδηλώσεων. Επειδή έχουμε τις ίδιες σκέψεις και τα
ίδια ιδανικά, προχωρήσαμε στην αδελφοποίηση αυτή και θα
προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο και με τα σχολεία. Μόλις πάω
κάτω, θα βάλω σε συνεδρία το θέμα της αδελφοποίησης και πιθανόν
να πάρετε μια πρόσκληση, για να σταλούν κάποια παιδιά κάτω στο
νησί για φιλοξενία μιας εβδομάδας. Θα το προσπαθήσουμε αυτό και
θα γίνεται κάθε χρόνο. Θα έρχονται δέκα παιδάκια από εκεί και θα
πηγαίνουν δέκα από εδώ ανάλογα με τις δυνατότητες της κάθε
κοινότητας.»
ΕΡΩΤΗΣΗ: Θα μας πείτε λίγα λόγια
για την κοινότητα των Μανδριών;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η κοινότητα των
Μανδριών αριθμούσε 1.000 με 1.500 κατοίκους μέχρι το 1974. Το
1974 λόγω της εισβολής οι πρόσφυγες μετακινήθηκαν στις πόλεις.
Το κράτος τότε έδωσε μεγάλη σημασία στους πρόσφυγες. Η αστυφιλία
μας μάρανε και σήμερα η κοινότητα αριθμεί μόλις 150 άτομα, που
φανταστείτε τι υποφέρει ο κόσμος εκεί. Όμως δεν τα παρατάμε και
συνεχίζουμε να παλεύουμε για την κοινότητά μας. Τώρα ξεκίνησε το
αντίστροφο, να ‘ρχεται ο κόσμος προς την κοινότητα. Εντάξει,
είναι δύσκολο να φτάσουμε στον παλιό πληθυσμό, αλλά ο κόσμος
άρχισε να επιστρέφει.
Οι κάτοικοι της κοινότητας
ασχολούνται με το σταφύλι – είναι κρασοχώρια όλη η περιοχή εκεί
– και λίγο με την κτηνοτροφία. Τυχαίνει να ‘μαστε και σ’ ένα
μέρος που είναι τουριστικό (είμαστε στο όρος Τρόοδος, όπου
υπάρχουν χιονοδρομικές πίστες και όποιος τουρίστας θα επισκεφτεί
την Κύπρο θα περάσει από εκεί) και αρχίσαμε να δυναμώνουμε ξανά.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Το σχολείο σας τι
σχολείο είναι; Πόσα παιδιά έχει;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το σχολείο μας είναι
περιφερειακό και βρίσκεται στις Κάτω Πλάτρες. Από την κοινότητα
πηγαίνουν 13 παιδιά. Από το σύμπλεγμα όλο (10 κοινότητες)
πηγαίνουν μόλις 35 παιδιά. Το γυμνάσιο το 1970 αριθμούσε 300 με
400 μαθητές, σήμερα μόλις 150.
