ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8 (Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας) και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.  ΑΦΡΟΔΙΤΗ Μία από τις θεότητες του αρχαίου ελληνικού κόσμου, προσωποποίηση της ομορφιάς και προστάτρια του έρωτα. Η γέννησή της. Ο Ησίοδος στη «Θεογονία» του διηγείται ότι ο Κρόνος έκοψε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού με σιδερένιο δρεπάνι και τα έριξε στη θάλασσα. Τα λείψανα αυτά του θεού έπλεαν για πολύ καιρό πάνω στα κύματα και γύρω τους μαζεύτηκε ένας λευκός αφρός, από όπου γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μία παρθένα. Το σχετικό χωρίο μεταφρασμένο από τον Π. Λεκατσά έχει ως εξής: «Και τ’ αμελέτητα λοιπόν αμέσως μόλις τα ‘κοψε με το δρεπάνι, τα ‘ριξε απ’ τη στεριά στον πόντο τον πολυτρικύμιστο να πλέουν πάνω στη θάλασσα πολύν καιρό. Μα ολόγυρα τους λευκός αφρός απ’ το κομμάτι αυτό της σάρκας της αθάνατης ανέβαινε κι απ’ τον αφρό γεννήθηκε μια κόρη. Κοντοζύγωσε στ’ άγια πρώτα Κύθηρα, κι ύστερα διάβηκε από κει στη θαλασσόζωστη την Κύπρο. Και βγήκεν η σεβάσμια, η ωραία θεά και γύρω – γύρω χλόη κάτω απ’ τα λυγερά πόδια της ξεφύτρωνε».  Αυτή είναι η εικόνα της «Αναδυομένης Αφροδίτης», που τόσο αρέσει στους ποιητές και τους καλλιτέχνες να την παριστάνουν, να βγαίνει από την αγκαλιά της θάλασσας σ’ όλη τη λαμπρότητα της παρθενικής της αθωότητας, με μοναδικό της στόλισμα την ευγενική της γυμνότητα. Ένας ομηρικός ύμνος την αποκαλεί «όμορφη, χρυσή θεά» και λέει: Η πνοή του ανέμου τη γέννησε πάνω από τη βουερή θάλασσα μέσ’ απ’ το λεπτό αφρό στην πολυκύμαντη Κύπρο, το νησί της. Κι οι χρυσοστέφανες οι Ώρες την καλοδέχτηκαν χαρούμενα, την έντυσαν με ρούχο αθάνατο και την πήγαν στους θεούς που όλοι θαύμαζαν σαν είδαν τη λουλουδοστέφανη Κυθηραία.   Γρηγοριάδου Βάσω (ΣΤ΄ Τάξη)   ΗΠΕΙΡΟΙ ΚΑΙ ΩΚΕΑΝΟΙ KAI ΧΑΡΤΕΣ   Οι ωκεανοί, η ήπειρος της Ευρώπης και οι χάρτες έχουν ονόματα που συνδέονται με την ελληνική μυθολογία. Ας γνωρίσουμε το μυθολογικά πρόσωπα στα οποία οφείλουν τα ονόματά τους.    Ατλαντας Ήρωας της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Όταν οι Τιτάνες νικήθηκαν από το Δία και τους άλλους θεούς, ο Άτλαντας καταδικάστηκε να στέκει στον ορίζοντα, στη δύση και να κρατά τον ουρανό στους ώμους του. Οι κόρες του Εσπερίδες φύλαγαν τον κήπο όπου βρισκόταν το δένδρο με τα  χρυσά μήλα, που φύτρωσε στον γάμο του Δία  και της Ήρας. Όταν ο Ηρακλής, εκτελώντας έναν από τους δώδεκα άθλους του, ξεκίνησε να φέρει τρία από τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, έπεισε τον Άτλαντα να πάει να του τα φέρει. Όσο έλειπε ο Άτλαντας, ο Ηρακλής κρατούσε τον Ουρανό στους ώμους του. Αργότερα, όταν ο Περσέας γύριζε στην Ελλάδα με το κεφάλι της φιδόμαλλης Μέδουσας, ζήτησε από τον Άτλαντα τροφή και ένα μέρος για να  κοιμηθεί. Ο Άτλαντας αρνήθηκε να τον βοηθήσει και επάνω στο θυμό του ο Περσέας του έδειξε το κεφάλι της Μέδουσας. Αμέσως ο Άτλαντας μαρμάρωσε. Κατά την αρχαία μυθολογία, αυτή είναι η προέλευση της οροσειράς του Άτλαντα στη βόρεια  Αφρική. Ο Άτλαντας απεικονίζεται με την υδρόγειο επάνω στους ώμους του. Από αυτόν πήραν το όνομά τους και οι Άτλαντες, δηλαδή οι συλλογές γεωγραφικών χαρτών.  Παπαδόπουλος Αντώνης (ΣΤ΄ Τάξη)   Ωκεανός Ο Ωκεανός ήταν γιος του Ουρανού και της Γαίας, σύζυγος της Τηθύος [της τεράστιας θάλασσας που κάλυπτε την Ευρώπη πριν από εκατομμύρια χρόνια] και πατέρας όλων των Ωκεανίδων και των ποτάμιων θεών. Λατρευόταν ως θεός του μεγάλου αιωνίου νερού και ως πηγή κάθε θάλασσας και ποταμού. Σύμβολά  του ήταν η υδρία, θαλάσσια ζώα, το κέρατο, το καλάμι και το σκήπτρο. Ο Όμηρος, ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας ποιητής, έλεγε ότι η φύση κατάγετε από τον Ωκεανό (τον κυρίαρχο των νερών) και την Τήθυ, τη γυναίκα του. Ο Όμηρος και ο Θαλής ο Μιλήσιος υποστήριζαν ότι τα πάντα γεννήθηκαν από το νερό. Μετά την εποχή του Ηροδότου η λέξη «ωκεανός» πήρε την έννοια των τεράστιων και ανεξερεύνητων θαλάσσιων εκτάσεων. Αλεξανδόπουλος Χρήστος, Παπαδόπουλος Χρήστος, Στάχοβιτς Γιώργος, Χοτζιόλλι Έρι (ΣΤ΄ Τάξη)   Ευρώπη  Η ερωμένη του Διός. Η αρπαγή της από το θεό αποτέλεσε τον πυρήνα πολλών αρχαίων μύθων και παραδόσεων. Σύμφωνα με την κυριότερη παράδοση, η Ευρώπη, κόρη του Αγήνορα, βασιλιά της Φοινίκης, και της Τηλεφάσσης. Αδέλφια της ήταν ο Κάδμος, ο Φοίνιξ, και ο Κίλιξ. Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ως πατέρα της Ευρώπης τον Φοίνικα ή τον Τιτυό. Οπωσδήποτε, η καταγωγή της Ευρώπης ανάγεται έτσι σε μια γενιά φοινικικών ηρωικών μορφών που πολιτογραφήθηκαν νωρίς στον ελληνικό χώρο. Στενή παρουσιάζεται στον μύθο η σχέση της Ευρώπης με τη βιοτική Θήβα μέσω του αδελφού της Κάδμου και των επαφών της με τον Τιτυό. Την Ευρώπη, σύμφωνα με τον μύθο, την ερωτεύθηκε ο Ζευς και αποφάσισε να την απαγάγει. Μεταμορφώθηκε σε ταύρο και κατέβηκε στις ακτές της Τύρου ή της Συδώνας, όπου η Ευρώπη έπαιζε με τις φίλες της. Εκεί έστειλε τον Ερμή να φέρει τα κοπάδια του Αγήνορα στην ακτή και εκείνος μεταμορφώθηκε σε έναν από τους ταύρους. Άλλη παραλλαγή έλεγε ότι ο Ζευς έστειλε στην Τύρο έναν μυθικό ταύρο από την Κρήτη, που του τον δάνεισε ο Ποσειδών, για να αρπάξει την Ευρώπη. Ανεξάρτητα από το ποιος ήταν ο ταύρος, η Ευρώπη, που μάζευε λουλούδια με τις φίλες της, ενθουσιάστηκε με την ομορφιά του και ξεπερνώντας τον φόβο της τον πλησίασε παίζοντας μαζί του και στεφανώνοντάς τον με λουλούδια. Όταν η Παρθένος ξεθάρρεψε αρκετά και ανέβηκε πάνω του, ο Ζευς – ταύρος πέταξε πάνω από τη θάλασσα και την έφερε στην Κρήτη ή στην Τευμπεσσό της Βοιωτίας, κοντά στη Θήβα. Στην Κρήτη η Ευρώπη γέννησε, μετά τη θαυμάσια αυτή ένωση με το θεό, τρεις γιους, τον Μίνωα, τον Σαρπηδόνα και τον Ραδάμανθυ. Στη Φοινίκη, όταν η Ευρώπη εξαφανίστηκε, ο Αγήνορας έστειλε τους γιους του να τη βρουν, διατάζοντας τους να μην ξαναγυρίσουν αν δεν τη φέρουν πίσω. Όμως οι Αγηνορίδες απέτυχαν στις έρευνές τους και έτσι εγκαταστάθηκαν σε άλλες περιοχές, που πήραν τις ονομασίες από αυτούς. Η Ευρώπη παρέμεινε στην Κρήτη, όπου παντρεύτηκε τον θνητό βασιλιά Αστερίωνα, από τον οποίο δεν απέκτησε παιδιά. Σύμφωνα με άλλο μύθο, την Ευρώπη, κόρη του Τιτυού, την άρπαξε ο Ποσειδώνας, μεταμορφωμένος σε ταύρο, και από αυτόν γέννησε τον Εύφημο. Παυλίδου Ιωάννα, Πραντσίδου Πελαγία, Τσιαφέρι Μιράντα, Τσουλλχάι Ερμίρα (ΣΤ΄ Τάξη)