Νοέμβριος   Ο ενδέκατος μήνας του χρόνου. Κατά το ρωμαϊκό ημερολόγιο, που άρχιζε από το Μάρτη, ήταν ένατος και απ’ αυτό πήρε και το όνομα Νοέμβριος (=ένατος μήνας). Είναι ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου, και στη χώρα μας ο κυριότερος μήνας για τη σπορά των σιτηρών. Για τούτο σε ορισμένα μέρη της πατρίδας μας τον λένε και «Σποριά». Οι μέρες του (30) είναι οι μικρότερες του χρόνου και για τούτο στα  χωριά τον λένε και «Χαμένο». Το μήνα αυτό γίνονται τα φθινοπωρινά φυτεύματα και πολλές άλλες εργασίες. Τα αμπέλια καθαρίζονται από τις ξερές και από τις  περίσσιες βέργες τους,  για να είναι τα φυτά έτοιμα για το κανονικό κλάδεμα, που θα γίνει αργότερα. Επίσης, όπως και πολλά από τα καρποφόρα δέντρα, ξελακκώνονται γι’ αέρισμα, ριζοκαθάρισμα και κόπρισμα.. Οι βροχές του Νοέμβρη είναι ευεργετικές, όταν δεν εμποδίζουν τις αγροτικές εργασίες. Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζονται τα Εισόδια της Θεοτόκου. Σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας η γιορτή αυτή λέγεται της «Παναγιάς της Πολυσπορίτισσας». Στις περιοχές αυτές όλα τα σπίτια του χωριού βράζουν την παραμονή αποβραδίς διάφορους σπόρους μαζί, κατά προτίμηση σιτάρι και καλαμπόκι, τα λεγόμενα «σπορίδια». Τα τρώνε την άλλη μέρα, αφού πρώτα τα πάνε στην εκκλησία και τα ευλογήσει ο παπάς με ειδική ευχή. Αυτό σε πολλά χωριά της Ηπείρου γίνεται του «Αντριά», την παραμονή δηλαδή της εορτής του Αγίου Ανδρέα (30 Νοεμβρίου), χωρίς όμως να πάνε τους σπόρους στην εκκλησία, για να τους ευλογήσει ο παπάς. Παροιμίες του Νοέμβρη Το Νοέμβρη το Δεκέμβρη φύτευε καταβολάδες.   Ο Νοέμβρης έκλεισε, τα ζευγάρια είν’ στο στάβλο, κι ούτε τσοπάνης στα βουνά, ούτε ζευγάς στους κάμπους.   Στεφανία Σελίδου, Νένα Παπαδοπούλου, Δήμητρα Φαντίδου, Κορίνα Αθανασιάδου, Ελένη Καρυπίδου (Ε΄ Τάξη)   ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ   Την 28η Οκτωβρίου γιορτάσαμε τη μεγάλη επέτειο του ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός στο φασισμό του Μουσολίνι. Στις 17 Νοέμβρη γιορτάζουμε την επέτειο ενός άλλου ΟΧΙ. Του ΟΧΙ που είπε ο δημοκρατικός ελληνικός λαός στη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967. Ήταν Απρίλης του 1967, όταν μια ομάδα στρατιωτικών, µια χούντα, όπως συνηθίσαμε να τους λέμε, κατάργησαν τη δημοκρατία και επέβαλαν στη χώρα µας δικτατορία. Οι δικτάτορες είναι τύραννοι και καταπιεστές. Οι Έλληνες έζησαν από το 1967 μέχρι τα 1974 μια εσωτερική σκλαβιά. Όποιος διαμαρτυρόταν, τον έκλειναν στη φυλακή ή τον έστελναν εξορία χωρίς λόγο. Για 7 χρόνια η Ελλάδα αναστέναζε στα ξερονήσια. Στα 7 χρόνια που κράτησε η χούντα, χιλιάδες Έλληνες γνώρισαν τις φυλακές και τις εξορίες. Οι Έλληνες δημοκράτες όμως δεν έμειναν µε σταυρωμένα χέρια. Αγωνίστηκαν από την πρώτη στιγμή για να φύγει η δικτατορία. Έφτιαξαν παράνομες οργανώσεις οι οποίες είχαν σκοπό να κρατήσουν ψηλά το δημοκρατικό φρόνημα του λαού και να προετοιμάσουν την πτώση της χούντας. ∆ε φοβήθηκαν ούτε τις φυλακές, ούτε τις εξορίες ούτε τα βασανιστήρια. Ήταν χιλιάδες, ήταν εκατοµµύρια οι Έλληνες που ονειρεύονταν την ώρα και τη στιγμή που θα φύγει η χούντα και θα ξανάρθει η δημοκρατία στην Ελλάδα. Δυστυχώς οι περισσότερες ξένες χώρες όχι µόνο δεν αντιτάχτηκαν στη χούντα, αλλά αντίθετα τη βοήθησαν. Λίγες απ’ τις χώρες της Ευρώπης αγωνίστηκαν μαζί µας, για να φύγει η χούντα. Πρώτοι και καλύτεροι στον αγώνα ενάντια στη χούντα ήταν οι νέοι άνθρωποι. Ιδιαίτερα οι φοιτητές δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι. Μπήκαν μπροστάρηδες στον αγώνα για μια λεύτερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα. Με απεργίες σ’ όλες τις σχολές των Πανεπιστημίων και µε πορείες στους δρόμους, έδειξαν σ’ όλους τους Έλληνες ποιος ήταν ο μοναδικός δρόμος, για να πέσει η χούντα. Έδειχναν σ’ όλο το λαό ποιος ήταν ο δρόμος για να αγωνιστούν όλοι μαζί να φύγουν οι δικτάτορες, να γυρίσουν οι φυλακισμένοι και οι εξορισμένοι στα σπίτια τους και να επανέλθει η δημοκρατία στην Ελλάδα. Ήταν 14 Νοεµβρίου, όταν οι φοιτητές της Αθήνας συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο κι άρχισαν να διαμαρτύρονται για τη χούντα και ζητούσαν ελεύθερες εκλογές και βέβαια να φύγουν οι δικτάτορες. Σύνθηµά τους: “ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” Ζητούσαν ψωμί. Δηλαδή όλος ο λαός να έχει δουλειά και να μην πεινάει κανένας. Ζητούσαν παιδεία. Όλα τα παιδιά του λαού, δηλαδή, να μπορούν να σπουδάζουν δωρεάν στα δημόσια σχολεία. Τέλος ζητούσαν και ελευθερία. Να φύγει η χούντα, να ζουν όλοι οι Έλληνες ελεύθεροι και αδερφωμένοι. Φώναζαν όλοι μαζί: ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΤΩ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ο λαός της Αθήνας τους βοήθησε. ∆ιαδήλωνε κι αυτός στους δρόμους της Αθήνας ενισχύοντας µε κάθε τρόπο τους φοιτητές. Γύριζαν στους δρόμους και φώναζαν παντού: “ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ” “ ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ” Οι φοιτητές έστησαν μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου ένα ραδιοφωνικό σταθμό και µε συγκλονιστικά μηνύματα σκορπούν ρίγη συγκίνησης στον κόσμο. Το απόγευμα της Παρασκευής 16 Νοεµβρίου 1973 οι στρατιωτικές δυνάμεις αναλαμβάνουν δράση εναντίον των διαδηλωτών. Ο λαός προσπαθεί να αμυνθεί στήνοντας οδοφράγματα. Οι χουντικοί διατάζουν επίθεση εναντίον των άοπλων πολιτών. Από παντού πέφτουν πυροβολισμοί. Το κέντρο της Αθήνας έχει γίνει μια κόλαση. Όμως ο λαός της Αθήνας δεν το βάζει κάτω. Όλοι ενωμένοι σφίγγουν το χέρι κι αγωνίζονται να βρουν το δρόμο της λευτεριάς. Η χούντα όμως αγωνίζεται µε όλα τα μέσα να κρατηθεί στην εξουσία. Τα τανκς ζώνουν το Πολυτεχνείο. Ο ραδιοφωνικός σταθμός κάνει έκκληση: «Ελληνικέ λαέ, πρέπει να μας συμπαρασταθείς, πρέπει να συνεχίσεις τον αγώνα μας. Κι αν αυτή τη στιγμή μας πιάσουνε, κι αν αυτή τη στιγμή μας σκοτώσουν, ναι, δε φοβόμαστε να πεθάνουμε, όταν θα πεθάνουμε ελεύθεροι. Έλληνες, πρέπει να μάθετε την αλήθεια. Να μάθετε πως τα παιδιά σας γεννήθηκαν λεύτερα. Έλληνες, τα τανκς αυτή τη στιγμή έχουν στραφεί με τις μπούκες των κανονιών τους προς το Πολυτεχνείο». Οι φοιτητές έχουν ξεκουμπώσει τα πουκάμισά τους και δείχνουν τα στήθια τους, το μόνο όπλο που έχουν, προς τα τανκς. Ο ραδιοφωνικός σταθμός συνεχίζει να εκπέμπει. Οι φοιτητές επαναλαμβάνουν και φωνάζουν στους στρατιώτες: «Αδέρφια, δε θα μας χτυπήσετε. Αδέρφια μας στρατιώτες, δε μπορεί να χτυπήσετε τα αδέρφια σας. Αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη και λεύτερη Ελλάδα. Όλοι είμαστε αδέρφια».  Αλλά οι χουντικοί δεν έχουν αισθήματα και καρδιά. Στις 2 το πρωί της 17ης Νοεµβρίου ένα τανκ πέφτει πάνω στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου και την ισοπεδώνει. Οι αστυνομικοί κατακλύζουν το Πολυτεχνείο. Οι τραυματίες και οι νεκροί ήταν αμέτρητοι. Γιορτάζοντας την επέτειο του Πολυτεχνείου πρέπει να στρέψουμε ευλαβικά τη σκέψη µας στους μεγάλους νεκρούς του. Στα νέα εκείνα παιδιά που σκοτώθηκαν για τη δημοκρατία, έχοντας µόνο όπλο τους το τραγούδι και την πίστη της λευτεριάς. Χωρίς τη δική τους εξέγερση δεν ξέρουμε πόσο θα κρατούσε ακόμα η χούντα. Ο αγώνας τους άνοιξε το δρόμο για την επάνοδο της ∆ηµοκρατίας στη χώρα µας.