Το πρόγραμμα το
ξεκινήσαμε με ένα παιχνίδι. Η κυρία Λιάνα έβαλε το κασετόφωνο να
παίξει κάποιους ήχους σχετικούς με το νερό και εμείς
προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από που προέρχονται (κεφάτη βροχή,
γέμισμα ποτηριών με νερό, σταγόνες από τη βρύση κ.ά.).
Μετά συζητήσαμε για το πώς
δημιουργείται ένα ποτάμι. Ο πρώτος τρόπος είναι, όταν το νερό
της βροχής απορροφάται από το έδαφος, περνάει από τα υδατοπερατά
πετρώματα και συνεχίζει ώσπου να φτάσει σε υδατοστεγή πετρώματα.
Εκεί το νερό συγκεντρώνεται και, όταν γεμίσουν οι υπόγειες
δεξαμενές, ψάχνει διέξοδο. Έτσι δημιουργούνται οι πηγές των
ποταμών. Ένας άλλος τρόπος είναι από τις βροχές και από τα
χιόνια. Το νερό δημιουργεί ρυάκια, αυτά ενώνονται και, όταν το
πλάτος τους γίνει μεγαλύτερο από 3 μέτρα, έχει δημιουργηθεί ένα
ποτάμι.
Στη συνέχεια συζητήσαμε για το
πού χύνονται τα ποτάμια. Έχουμε συνηθίσει τα ποτάμια να χύνονται
ή στις θάλασσες ή στις λίμνες. Έτσι και η Αράπιτσα παλιότερα
χυνότανε στη λίμνη των Γιαννιτσών. Όταν όμως αποξηράνθηκε η
λίμνη, τα νερά της έπρεπε κάπου να πάνε. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε
η Τάφρος 66, δηλαδή ένα κανάλι το οποίο έχει μήκος 66 χμ. (γι’
αυτό λέγεται τάφρος 66), όπου χύνονται τα νερά της Αράπιτσας,
του Τριπόταμου (Βέροια) και του Εδεσσαίου. Με την Τάφρο 66 τα
νερά των ποταμών χύνονται στον Αλιάκμονα και από κει στο
Θερμαϊκό κόλπο.
Κατόπιν μιλήσαμε για το πώς
μπορούμε να καταλάβουμε αν τα νερά ενός ποταμού είναι καθαρά.
Ένας τρόπος είναι με τους βιοδείκτες , δηλαδή κάποιους
μικροοργανισμούς, που, αν τους συναντήσουμε σε ένα ποτάμι,
σημαίνει ότι είναι καθαρό. Ένας άλλος τρόπος είναι η ταχύτητα
που κυλάνε τα νερά του ποταμού. Αφού συζητήσαμε όλα αυτά, είδαμε
ένα σχετικό βίντεο.
Έπειτα
χωριστήκαμε σε ομάδες, έγραψε ο καθένας ένα ρήμα, ένα ουσιαστικό
και ένα επίθετο που άρχιζε από π και χρησιμοποιώντας τα η κάθε
ομάδα έφτιαξε ένα ποίημα ή ένα κείμενο.
Κάναμε ένα διάλειμμα για φαγητό
και ξεκινήσαμε με το λεωφορείο για τον Άγιο Νικόλαο. Εκεί
χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και περπατήσαμε δίπλα στο ποτάμι, για
να φτάσουμε στις πηγές του. Το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα,
έπεφταν μεγάλες και πυκνές νιφάδες χιονιού και έκανε αρκετό
κρύο.
Εκεί η κυρία Λιάνα μας εξήγησε
ότι η Αράπιτσα πήρε το όνομά της επειδή το νερό της φαίνεται
μαύρο εξαιτίας των σκουρόχρωμων πετρωμάτων που έχει στο βυθό της
. Στη συνέχεια είδαμε τα φυτά που φυτρώνουν στις όχθες του
ποταμού. Μας έδειξε πώς μπορούμε να βρούμε τη ηλικία ενός
πλατανιού. Μετράμε την περιφέρεια του δέντρου σε ύψος 1,30 μέτρα
από το έδαφος και το διαιρούμε με το 2,5. Είδαμε τα βρύα και τις
λειχήνες που φυτρώνουν πάνω στον κορμό των πλατανιών και είπαμε
ότι συνήθως τα βρύα φυτρώνουν στη βορινή πλευρά του δέντρου και
έτσι μπορούμε να προσανατολιστούμε, όταν βρεθούμε στο δάσος.
Είδαμε κισσούς να σκαρφαλώνουν πάνω σε δέντρα και μας είπε ότι
μπορούν να πνίξουν ένα δέντρο, γιατί απορροφούν την τροφή τους
από τους χυμούς του δέντρου. Επίσης μιλήσαμε για τα ζώα που ζουν
κοντά στο ποτάμι (σκίουροι, λύκοι, λαγοί, αγριογούρουνα κ.ά.).
Συνεχίζοντας την πεζοπορία μας
φτάσαμε στις πηγές της Αράπιτσας, που βρίσκονται στις πλαγιές
του Βερμίου. Εκεί μας είπαν ότι η θερμοκρασία του νερού όλο το
χρόνο είναι 9ο
C.
Σ’ όλη τη διαδρομή παίζαμε με τα
χιόνια, κάποιοι κάνανε πατινάζ, άλλοι είχαν ξεπαγιάσει από το
κρύο και όλοι είχανε γίνει μούσκεμα από τα χιόνια. Γυρίσαμε στο
λεωφορείο παγωμένοι αλλά ενθουσιασμένοι από τη θαυμάσια
περιπέτεια.
