ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤ΄ ΤΑΞΗΣ ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ «Ο κήπος με τα αγάλματα» Το βιβλίο της Ελένης Σαραντίτη μας μιλάει για κάποια παιδιά που πηγαίνουν σ’ έναν κήπο, όποτε δεν έχουν σχολείο αλλά και άλλες μέρες, για να επισκεφτούν κάποια αγάλματα τα οποία τα αγαπούν πολύ. Τους πηγαίνουν νερό με τους κουβάδες και ακόμη τους έβγαλαν και ονόματα, επειδή δεν ήξεραν πώς τα έλεγαν. Μια μέρα, όμως, ήρθαν κάποιοι ειδικοί από αρχαιολογικά μουσεία, για να δουν τα αγάλματα και τα παιδιά από την πολλή την αγάπη τους τούς έλεγαν ότι δε θέλουν να τους τα πάρουν. Το συναρπαστικό αυτό βιβλίο μαθαίνει στα παιδιά να αγαπούν την προγονική κληρονομιά και, επίσης, να αγαπούν τα αγάλματα και να τα προσέχουν. Παρασκευαδέλη Βασιλική *       *       * «Το κάλεσμα της άγριας φύσης» Ο συγγραφέας Τζακ Λόντον μιλάει για την ιστορία ενός σκύλου, του Μπακ. Ο Μπακ ζούσε στην κοιλάδα της Σάντα Κλάρα. Αφεντικό του ήταν ένας δικαστής. Η ζωή του άλλαξε, όταν ο βοηθός του κηπουρού τον έκλεψε και τον πούλησε σε κάποιον που πουλούσε σκυλιά και τα πήγαιναν στην Αλάσκα. Έτσι ενώ ο Μπακ, ήταν αρχικά ένα ήρεμο, υπάκουο και εξημερωμένο σκυλί, στο τέλος η σκληρή συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων, οι ταλαιπωρίες, ο ανταγωνισμός με άλλα σκυλιά, ξύπνησαν μέσα του πρωτόγονα ένστικτα, που τον μετέβαλαν στο πιο άγριο και βάρβαρο σαρκοβόρο ζώο. Φωτιά Αναστασία ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΜΕ; «Αέρα» - «Αλαλαγμός» Στην αρχαία Ελλάδα, όταν άρχιζε κάποια μάχη, οι πολεμιστές έπεφταν πάνω στον αντίπαλό τους, φωνάζοντας «αλαλά», λέξη που δεν είχε κανένα νόημα, αλλ’ ήταν απλώς πολεμική κραυγή. Απ’ αυτό, ωστόσο, βγήκε η λέξη «αλαλάζω» και η αρχαία φράση «ηλάλαζον την νίκην», δηλαδή «φώναζαν δυνατά πανηγυρίζοντας για τη νίκη», πράγμα που έκανε παλαιότερα τους γλωσσολόγους μας να πιαστούν σε ομηρικούς καβγάδες, γιατί ο καθένας από αυτούς έδινε και τη δική του ερμηνεία. Ο αλαλαγμός χρησιμοποιήθηκε και στους νεότερους πολέμους, τόσο για εμψύχωση των πολεμιστών, ιδίως στις εφόδους, όσο και σαν επωδός της νίκης, αφού αντικαταστάθηκε η λέξη «Αλαλά» με τη λέξη «Αέρα». Αλλά ποιο ήταν πάλι το γεγονός εκείνο που έκανε τη λέξη «Αέρα» να επικρατήσει σαν πολεμική κραυγή; Κατά την πολιορκία των Ιωαννίνων (1912 – 13), οι οβίδες του εχθρού, που χτυπούσαν εναντίον των οχυρωματικών θέσεων του στρατού μας, δεν έφερναν σχεδόν κανένα αποτέλεσμα, εκτός από το δυνατό αέρα που δημιουργούσαν ολόγυρα οι εκρήξεις. Σε κάθε τέτοια, λοιπόν, αποτυχημένη βολή, τα φανταράκια μας – προπαντός όμως οι θρυλικοί τσολιάδες – φώναζαν όλοι μαζί «Αέρα», θέλοντας με τον τρόπο αυτό να εκδηλώσουν τη χαρά τους για την εχθρική αποτυχία. (Ειπώθηκε για πρώτη φορά από εύζωνα του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων) Η λέξη, όμως, «Αέρα» έγινε ένα πραγματικό σύμβολο κατά τον πόλεμο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και επικράτησε ακόμη και σ’ αυτούς τους αντιπάλους μας. Είναι γνωστό, ότι σε πολλές μάχες, οι φασίστες έκαναν επιθέσεις φωνάζοντας «Αέρα», νομίζοντας ίσως ότι η κραυγή αυτή είχε … μαγικές ιδιότητες.   (Από το βιβλίο του Τάκη Νατσούλη «Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις») Τοπούζη Δέσποινα (ΣΤ΄ Τάξη)