ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ

Εικόνα του πλανήτη

Όνομα: Γη

Ακτίνα: 6.378 χμ.

Ατμόσφαιρα: Άζωτο (78%), οξυγόνο (21%), άλλα αέρια (1%)

Ελάχιστη θερμοκρασία: -89^o C

Μέγιστη θερμοκρασία: 58^ο C

Διάρκεια περιστροφής (γύρω από τον άξονά της): 24 ώρες

Διάρκεια περιφοράς (γύρω από τον ήλιο): 365 ¼ ημέρες

Μέση απόσταση από τον ήλιο: 150.000.000 χμ.

Δορυφόροι: Σελήνη

Άλλες πληροφορίες: Η Γη είναι ο τρίτος πλανήτης του ηλιακού συστήματος κατά σειρά απόστασης από τον ήλιο και πέμπτος σε μέγεθος και μάζα. Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό που διακρίνει τη Γη από τους άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος είναι η ύπαρξη ζωής, η οποία έφτασε στην υψηλότερη και τελειότερη μορφή της με τον άνθρωπο. Η ζωή είναι όμως μια φυσική εξέλιξη της ύλης, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να πούμε ότι η Γη είναι το μοναδικό κατοικημένο ουράνιο σώμα στο σύμπαν και ούτε τις γήινες μορφές ζωής σαν τις μόνες δυνατές.

Σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις της κοσμογονίας η Γη σχηματίστηκε πριν 4,5 – 5 δισεκατομμύρια χρόνια από τη συμπύκνωση λόγω της βαρύτητας αερίου και σκόνης, τα οποία βρίσκονταν διασκορπισμένα στο διάστημα γύρω από τον ήλιο. Ο σχηματισμός αυτός συνοδευόταν από διαφοροποίηση της ύλης.

Βαθμιαία επήλθε θέρμανση του εσωτερικού της Γης, κυρίως από τη θερμότητα που παραγόταν από τη διάσπαση ραδιενεργών στοιχείων (ουρανίου, θορίου, καλίου κ.ά.). Αποτέλεσμα αυτής της διαφοροποίησης ήταν η διαίρεση της γης σε ομόκεντρες στοιβάδες που διαφέρουν στη χημική τους σύσταση, συσσωμάτωση και φυσικές ιδιότητες.

Οι απόψεις που υπάρχουν σήμερα είναι ότι στο κέντρο της Γης υπάρχει ένας πυρήνας νικελίου και σιδήρου. Χωρίζεται σε δύο μέρη, ένα μεταλλικό κέντρο με διάμετρο 2.500 χμ. και γύρω από το κέντρο αυτό ένα στρώμα ρευστοποιημένου σιδήρου και νικελίου που έχει πάχος περίπου 2.200 χμ. Πάνω απ’ αυτόν τον πυρήνα υπάρχει ένα βραχώδες στρώμα πάχους 2.400 χμ. που ονομάζεται μανδύας. Το ανώτερο στρώμα του μανδύα είναι η ασθενόσφαιρα και ένα στερεό εξωτερικό στρώμα αυτής πάχους 100 χμ. είναι η λιθόσφαιρα. Το πάνω μέρος της λιθόσφαιρας είναι ο φλοιός της Γης πάνω στον οποίο ζούμε.

Ο φλοιός στην ξηρά έχει πάχος 30 με 40 χμ. ενώ στο βυθό της θάλασσας είναι 5 χμ. περίπου. Έξω από το φλοιό βρίσκονται οι εξωτερικές γεώσφαιρες, η υδάτινη (υδρόσφαιρα) και ο αέρας (ατμόσφαιρα), οι οποίες δημιουργήθηκαν από τους ατμούς και τα αέρια που αποβλήθηκαν από το εσωτερικό της Γης.

Ακόμη πρέπει να πούμε πως η λιθόσφαιρα αποτελείται από επτά μεγάλες γεωλογικές πλάκες και πολλές μικρές που κινούνται αργά μα σταθερά διαμέσου του μανδύα. Αποτέλεσμα αυτής της κίνησης είναι ένα πλήθος φαινομένων (γέννηση ορέων, σεισμοί, ηφαίστεια).

Τα φαινόμενα αυτά των μεταβολών του γήινου φλοιού συνέβαιναν σε ολόκληρη τη γεωλογική ιστορία της γης και συνεχίζονται και σήμερα. Ο δε πυρήνας της ψύχεται με ρυθμό γύρω στους 0,25^ο C σε ένα εκατομμύριο χρόνια.

Το σχήμα της Γης δεν είναι κανονική σφαίρα. Έχει σχήμα που πλησιάζει προς το ελλειψοειδές και χαρακτηρίστηκε πρόσφατα σαν σχήμα πατάτας.  

Μυθολογία: Στην ελληνική μυθολογία η Γη συνυπήρχε με το Χάος και τον Έρωτα. Από την αρχαϊκή ακόμα εποχή λατρεύτηκε ως μητέρα όλων των ζωντανών πλασμάτων αλλά και του Ουρανού. Αυτή ήταν που γέννησε το Πέλαγος, τον Πόντο και τα Όρη, καθώς και πολλά τέρατα, όπως η Έχιδνα και οι Σειρήνες. Ήταν επίσης μητέρα των αυτοχθόνων γεναρχών (Πελασγός και Κέκροπας), ενώ με τον Ουρανό γέννησε τους Τιτάνες (Κρόνος και Ρέα). Η ένωσή της με τον Πόντο είχε σαν αποτέλεσμα τη γέννηση του Νηρέα, πατέρα των Νηρηίδων.

Η Γη παρότρυνε το γιο της Κρόνο να πάρει την εξουσία από τον πατέρα του τον Ουρανό τον οποίο μάλιστα ευνούχισε. Από σταγόνες αίματος του Ουρανού η Γη γέννησε τους Γίγαντες και τις Ερινύες. Όταν αργότερα ο Κρόνος, φοβούμενος μήπως χάσει την εξουσία απ’ τα παιδιά του, τα καταβρόχθιζε, η Γη διέσωσε το Δία στην Κρήτη και, όταν μεγάλωσε, τον παρότρυνε να αναλάβει την εξουσία με τη συγκατάθεση των άλλων θεών. Ο συμβουλευτικός και αρχηγικός αυτός ρόλος επιβεβαιώνει τη σχέση της Γης με τη μαντεία, τους όρκους και την εκδίκηση.     

 Παυλίδου Παναγιώτα