ΟΙ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ

Το 1971 οι Ρώσοι έθεσαν σε τροχιά γύρω από τη Γη τον πρώτο μιας σειράς διαστημικών σταθμών προοριζόμενων για στρατιωτικές παρατηρήσεις και για εργαστηριακά πειράματα. Τα μέλη του πληρώματος του Σαλιούτ 1 πέθαναν από ασφυξία, λόγο διαφυγής αέρα κατά την επιστροφή του στη Γη, και η συσκευή εγκαταλείφτηκε. Αλλά το πρόγραμμα δεν σταμάτησε. Έφτασε σε υψηλό επίπεδο τελειότητας το 1977, με την εκτόξευση του Σαλιούτ 6, ο οποίος ήταν πολύ πιο μεγάλος από τους προγενέστερούς του, πιο άνετος και εφοδιασμένος με ένα δεύτερο τμήμα, όπου μπορούσαν να συνδεθούν αυτόματα σκάφη ανεφοδιασμού.

Το 1986 τέθηκε σε τροχιά ένας νέος τύπος σταθμού, ο Μιρ. Μήκους 17 μέτρων, διέθετε αυτόνομο εργαστήριο σε ξεχωριστό θαλαμίσκο και 6 μονάδες σύνδεσης. Το 1987 – 1988, το πλήρωμά του πραγματοποιείσαι ρεκόρ παραμονής στο διάστημα (366 ημέρες). Οι Αμερικάνοι εκτόξευσαν ένα μόνο σταθμό το 1973, τον Σκάιλαμπ. Τον εγκατέλειψαν όμως το επόμενο έτος, αφού χρησιμοποιήθηκε μόνο 3 φορές. Έκτοτε αφοσιώθηκαν στην κατασκευή του διαστημικού λεωφορείου, το οποίο μπορούσε να επαναχρησιμοποιηθεί πολλές φορές. Έτσι μειώθηκε το κόστος της τοποθέτησης δορυφόρων σε τροχιά. Η συσκευή, που εκτοξευόταν με τη βοήθεια πυραύλων, προσγειωνόταν μετά το πέρας της αποστολής του σε πίστα, σαν συνηθισμένο αεροπλάνο.

Μεταξύ 1981 και  1986 χρησιμοποιήθηκαν 4 διαστημικά λεωφορεία, πραγματοποίησαν με επιτυχία 24 αποστολές, διαφημιστικού ως επί το πλείστον χαρακτήρα, ώσπου μια τραγωδία διέκοψε το πρόγραμμα. Κατά την εκτόξευση του Τσάλεντζερ στις 28 Ιανουαρίου 1986,  η διαφυγή αερίων από τις τσιμούχες στις πίσω ενώσεις του πυραύλου προκάλεσε την έκρηξη των δεξαμενών καύσιμων. Και τα επτά μέλη του πληρώματος σκοτώθηκαν.

Σελίδου Χαρούλα